Ik zie dat mensen het vooral hebben over "de jeugd kan niet meer tegen een stootje". Dat is echt niet de enige groep die op de wachtlijst staat. Volwassenen met een burnout, depressie, en weet ik wat staan er net zogoed op.
10 jaar geleden stond ik 15 maanden op een wachtlijst. 3 of 4 gesprekken later stond ik buiten... "we kunnen niks voor je doen. Omdat je al zo'n pretpakket aan diagnoses hebt, ben je te complex". Nettowinst.. -375 euro eigen risico. En volgens mij is dat in de afgelopen jaren echt niet verbeterd (zeker niet als ik hoor wat de wachttijden soms zijn)
Fuck, ik had hetzelfde een maand geleden. Een instelling vind mijn dossier te complex. Dus doorverwezen naar specialistische zorgaanbieder. Mij werd verteld ze hadden de juiste zorg maar nee. Afgewezen bij hun, intern doorverwezen met weer grote beloftes en nu sta ik er met niks in de handen. November 22 doorverwezen door de huisarts en die weet ook niet meer wat te doen en werd heel boos, belde hun maar niks aan te doen.
Tenminste heb ik goede gesprekken bij de praktijk ondersteuner. Dus ik heb het nog beter dan veel andere mensen.
Sterkte voor jou en ik hoop dat je toch nog geholpen kan worden!
Fijn om te horen dat je iig goede gesprekken hebt daar.
Met mij komt het wel goed hoor. Ik ben vooral creatief bezig nu om mijn "problemen" buiten de deur te houden. Heb ik ook geen psycholoog en geen medicatie voor nodig. En dat geld van het eigen risico kan ik beter in tubes verf steken dan.
Kreeg je ook geen verdere doorverwijzing? Als je te complex bent voor het niveau van de therapeut zouden ze je moeten doorverwijzen naar iemand die er wel wat mee kan
Ken je het verhaal van Jason Bhurgwandass? Er is een keer een docu over hem gemaakt geloof ik. Je wordt doorverwezen naar de “specialist” maar als die je dan afwijst blijft er weinig over. En vaak is het ook een gesteggel over wat eerst. Eerst stoppen met blowen, maar het blowen zorgt ervoor dat hij naar school kan omdat de herbelevingen dan wegblijven. Maar het trauma is te complex en er is suicidaliteit, dat doen we hier dan weer niet. Eerst moet dat stabiel. En dan blijf je in een soort kastje naar de muur cirkeltje rond gaan. Heel verdrietig.
Dit is een lastige. Een vriendin van mij heeft een Bipolaire stoornis en autisme (en misschien ADHD, maar die weet ik niet zeker).
Autisme specialisten konden haar bipolair niet aan en de bipolair specialisten liepen vast omdat hun hulp niet goed lukte door haar autisme. Uiteindelijk wilde/kon niemand haar helpen, ondanks dat zij er vol voor ging.
Nu is de situatie dat ze jaarlijks meerdere maanden wordt opgenomen door de effecten. Gelukkig checkt ze nu zelf in bij de hulp als ze weer suïcidaal wordt, us dat is vooruitgang. Maar zodra je situaties op elkaar inspelen zijn er weinig die je kunnen helpen (tenzij het een veelvoorkomende comorbiditeit is)
Ze zouden je moeten doorverwijzen in een ideale wereld. Maar er zijn nogal wat mensen die aan het kortste eind trekken, omdat ze een zwik aan comorbiteiten hebben. het is ook niet dat ze zozeer het niveau te boven gaan. Maar sommige behandelmethodes werken averechts op andere stoornissen. Bijvoorbeeld, groepstherapie voor ADHD en iemand die snel overprikkeld raakt door zijn autisme. En individuele trajecten gaan soms niet, want dat is te duur (en dat bepaald de verzekeraar)
Als deze vraag te privé is mag je het gerust negeren. Maar als jij 10 jaar geleden een enorme verzamelingen diagnoses had en psychologen niks voor je konden betekenen vraag ik me af hoe het nu met je gaat ?
10 jaar later (nu dus), gaat het een stuk beter. Er zijn wat life events voorgevallen, die m'n leven dermate op de kop hebben gezet, maar uiteindelijk ben ik daar wel "beter" uit gekomen. Tegenwoordig heb ik bijvoorbeeld de tijd en ruimte om m'n depressieklachten buiten de deur te houden en kunst (of wat als zodanig moet doorgaan) te maken.
Het helpt ook wel dat ik tegenwoordig wat wijzer ben geworden, en een hulpvraag beter kan formuleren ipv "ik zit er mentaal doorheen, help mij" (wat overigens best een valide vraag kan zijn; maar daar kan een behandelaar ook niet zoveel mee).
Een van de problemen toen; veel behandelmethodes helpen niet als je een combinatie van diagnoses hebt. Groepstherapie voor ADHD kan best fijn zijn, maar wanneer je snel overprikkeld bent omdat je ook autisme hebt, dan houd het op. Dat is dan een beetje alsof met iemand in een rolstoel de marathon wilt gaan lopen. En veel ondersteuners, die willen wel een goed traject voor je; maar lopen ook tegen het kostenplaatje aan. De verzekeraar heeft daar nog best veel macht in (en dat snap ik allemaal wel, het kost een hoop geld).
3 jaar geleden probeerde ik om help te zoeken voor depressie duurde bijna een jaar voordat ik in behandeling kwam. je zou denken dat wanneer je met de behandeling begint het makkelijker gaat worden met je mentale klachten maar dat valt behoorlijk tegen want een psycholoog langer dan 5 afspraken vast houden is een flinke uitdaging. Ik was niet interessant genoeg, nadat 3 psychologen niet langer dan 5 afspraken vast kon houden was ik er maar mee gestopt want het werkte niet.
Met therapie je mentale gezondheid verbeteren is helaas nog steeds kansloos.
Nee hoor, gaat prima met de meeste mensen. Vergeet niet dat alleen klagers dingen posten. Als het goed met je gaat zul je niet zo gauw threads maken op Reddit.
De ellende begint pas. Wij, Gen X & boomers, hebben er een kutzooi van gemaakt. Grondstoffen, brandstoffen uitgeput, alles vol plastic en pfas, de hele wereld is je concurrent en de halve wereld wordt onbewoonbaar door natuurrampen. Op de andere mislukken de oogsten elke zoveel jaar en wordt oorlog gevoerd om het schaarse water en voedsel.
Als de welvaart niet zou afnemen zou ik gouden tijden voor psychologen voorspellen. Ik snap de hulpvragen wel.
Alsof mensen toen destijds akkoord gingen met de rente die er nu ineens opstaat. Het was lenen en een degelijke studie doen of voor altijd bij de McDonald werken. Ben je zo out of touch?
Je weet dat het kan veranderen, lol out of touch, nee. Maar de sneeuwvlokjes kunnen geen verantwoordelijkheid meer dragen voor hun eigen acties.
Dus gaan ze janken. Lenen kost geld 💰, dat weet iedereen, even 80k lenen en dan denken dat het niet terug hoeft.. Over out of touch gesproken.
Je bent inderdaad kompleet out of touch. Nogmaals het was geld lenen of voor altijd een bijbaan werken. Zie jij een mooie toekomst waarin alleen rijke kinderen kunnen studeren? Met alleen een bijbaan haal je het niet om je studie te betalen, 95% van mijn mede studenten Leende geldt omdat het nodig was en niet iedereen heeft ouders die kunnen of willen bijdragen.
En het is toch logisch dat studenten boos worden als voorwaarden van een lening ineens veranderen. Als je iemand een lening aanbied voor 0 rente zodat die persoon dezelfde kans kan krijgen als een rijk persoon dan ben je gescammed als er dan vervolgens rente op komt. Daarbij is het bij sommige studies vrij normaal om met een 100k schuld of meer af te studeren, zoek maar eens op wat de gemiddelde studieschuld van een piloot is. Als je daar rente op gooid dan groeid bij veel mensen hun schuld sneller dan dat ze kunnen afbetalen. Zomaar die rente aanpassen is verwoestend voor veel mensen.
Maja ws ben je een boomer die een prachtig huis kon kopen op 1 salaris. Dus wat ik zeg komt toch niet binnen.
Oh ja die generatie die twee wereldoorlogen meemaakte, de koude oorlog, de Cubacrisis, de oliecrisis, die generatie is inderdaad wel een pechgeneratie
Of bedoel je die generatie die de schuld die ze bewust aangingen gewoon terug moet betalen?
Misschien dan de generatie die niet ging studeren, geen inflatiecorrectie kreeg en er enorm op achteruitging, terwijl de mensen die wel gingen studeren door een inflatie van 10% hun studieschuld zagen verdampen? Die zou je met wat fantasie ook wel een pechgeneratie kunnen noemen ja.
Maar on a serious note. Als mensen zich nu in deze tijd, in ons land een pechgeneratie durven noemen, onderschrijft dat mijn stelling dat ze nooit hebben hoeven om te gaan met echte tegenslag.
Slechte cijfers? mama gaat wel naar de juf toe hoor, moet ze maar beter les gaan geven. Uit een klimrek gevallen? Papa legt wel wat kussentjes onder het klimrek hoor, heb je volgende keer geen blauwe plek. Ben je even wat sipjes? Ga maar lekker met je iPad voor de televisie zitten hoor, er is vast nog wel iets op Netflix dat je nog kan bingen. Kuch je nu echt? We gaan wel even naar de dokter hoor, misschien heb je iets onder de leden.
[https://www.jmouders.nl/helikopterouders-wat-zijn-effecten/](https://www.jmouders.nl/helikopterouders-wat-zijn-effecten/)
Je wordt gedownvote maar de huidige ouders van de nu jonge kinderen zou je toch echt een schop onder hun hol geven, man man man.
Nooit een tegenslag gehad (de meeste dan), kinderen achter het scherm gedrukt, zodat ouders rust hebben, want opvoeden is zo moeilijk en kost tijd.. bla bla bla. Neem dan geen kinderen, je weet toch hoe seks werkt tegenwoordig, o nee, kop in het zand en maar door fokken..
Dat was niet zo makkelijk als je denkt. Het huis was een huurhuis ipv koop (meerendeels was huurder op eigenaar..) en men nam genoeg met minder. Geen 6 honden erbij. Geen dure aankopen. Meestal geen eigen auto etc.
Ik zeg niet dat het nu slechter of beter is. Social media draagt bij aan het denken dat hetgeen we hebben nooit voldoende is.
De wereld werkt niet meer zo als vroeger. De mentaliteit: Als je maar hard genoeg werkt, kom je er wel werkt niet meer in deze tijd. Dus er moet wat anders ontstaan. Neemt niet weg dat alle generaties andere en moeilijke uitdagingen hebben gehad..
6 honden?
Als ik vergelijk hoeveel makkelijker het was voor mijn ouders, met hoeveel duurder het is voor mijn generatie dan zit daar gewoon een enorm verschil.
Dezelfde stappen doen mensen nu op 2 inkomens.
En dat is niet omdat ze er een cirkus bij houden.
De dreiging is nu vele malen hoger en veel dichterbij + natuurlijk alle oorlogen die daadwerkelijk gaande zijn. Ik hoop toch dat je dit niet serieus meent.
Het is nu veel dreigender en dichterbij? Hoeveel dichterbij dan het plaatsen van kernwapens in je land wil je komen? Hoeveel dreigender dan een kernoorlog wil je komen. Ik zou eens kijken naar bijvoorbeeld de Cuba crisis voor je zoiets zegt.
De cuba crisis? Is dat in uberhaupt echt toepasselijk voor Nederland? Lag evengoed een tering end weg van Europa.
Daarbij maakt het geen zak uit hoe dichtbij kernwapens staan. Je krijgt ze nooit met 100% succes uit de lucht. Of ze er nou een uur over doen of enkele minuten, het nucleaire hellevuur is een zekerheid als ze eenmaal afgeschoten worden.
Er valt misschien nog wel te betwisten dat ten tijde van de Sovjet-Unie meer zekerheid was. Omdat de grootste nucleare macht toen niet (compleet) vol zat met idioten.
Ik ben zelf bewust kinderloos. Ik weet dat ik niet geschikt ben om kinderen op te voeden. Dat betekent echt niet dat ik er geen mening over kan (en mag) hebben. Een boel mensen hebben een mening over abortus / euthanasie / politiek / etc. zonder zelf ervaringsdeskundige te zijn. Noem je dat ook allemaal roeptoeters?
Voor een deel wel ja. Zeker in het geval van euthanasie en abortus is het beter om een toontje lager te zingen als je er zelf niet mee te maken hebt, of nooit mee te maken zal hebben.
Je mag er best iets van vinden, maar wel in het besef dat het voor jou makkelijk praten is vanuit je positie waarin zo'n onderwerp ver van je afstaat.
Ben toch best blij dat ik een therapeut had die het mij duidelijk kon maken dat het niet aan mij lag nadat ik aan de deur klopte met depressie klachten door 3 jaar lang "nee" te hebben gehoord bij zo'n 500 sollicitaties omstreeks 2008.
Ben liever een sneeuwvlokje, dan verschrikkelijk ongelukkig, zuur en alleen. Zoals jou.
Meneer raaskalt wat, maar vergeet even dat een disproportioneel gedeelte van zijn eigrn generatie anti-depressiva slikt alsof het gummy beertjes zijn...
Ik weet niet precies op welke generatie je doelt, maar ik pak mezelf (28) even als voorbeeld.
Ik weet niet wat jij ziet als tegenslag, maar uiteraard ervaart iedereen, ongeacht de generatie, tegenslagen in het leven.
Wat het nu extra moeilijk maakt:
1. De huizenprijzen zijn een stuk sneller gestegen dan de lonen. Je kunt nu gewoon relatief veel minder makkelijk aan een huis komen, zij het huur of koop. Dat is een feit, en dat niet elke 18-jarige toentertijd ook meteen een huis kon kopen, doet niet af aan dit feit.
2. Onze koopkracht is enorm gedaald. Wederom een feit. Alles is verdriedubbeld in prijs, maar de lonen zijn wederom niet hoger.
3. De kredietnormen zijn nu een stuk strenger.
4. De pensioenregelingen zijn minder gunstig voor de huidige jongeren en de pensioenleeftijd is verhoogd.
5. De arbeidsmarkt is veranderd. Er zijn meer tijdelijke contracten en meer freelanceposities. Ergens 40 jaar vastgeroest aan een bureau zitten en in loon blijven stijgen, zit er niet meer in. Willen we dat? Wellicht niet, maar het zorgt toch echt voor meer zekerheid. En die VUT-regelingen e.d.? Tja, dat was vast leuk.
6. De werkdruk is overal enorm verhoogd. Er wordt gewoon steeds meer van je verwacht en je bent altijd bereikbaar voor je werkgever. De werk-privébalans is enorm verslechterd.
7. Veel jongeren maken zich zorgen om het klimaat en daarmee om onze toekomst op aarde.
Ik kan nog wel even doorgaan.
Kijk elke generatie heeft tegenslagen, elke generatie heeft mentale problemen. Uw generatie loste dit op met alcoholisme en huiselijk geweld, mijn generatie zoekt therapie.
Ik weet niet precies op welke generatie je doelt, maar ik pak mezelf (28) even als voorbeeld.
Ik weet niet wat jij ziet als tegenslag, maar uiteraard ervaart iedereen, ongeacht de generatie, tegenslagen in het leven.
Wat het nu extra moeilijk maakt:
1. De huizenprijzen zijn een stuk sneller gestegen dan de lonen. Je kunt nu gewoon relatief veel minder makkelijk aan een huis komen, zij het huur of koop. Dat is een feit, en dat niet elke 18-jarige toentertijd ook meteen een huis kon kopen, doet niet af aan dit feit.
2. Onze koopkracht is enorm gedaald. Wederom een feit. Alles is verdriedubbeld in prijs, maar de lonen zijn wederom niet hoger.
3. De kredietnormen zijn nu een stuk strenger.
4. De pensioenregelingen zijn minder gunstig voor de huidige jongeren en de pensioenleeftijd is verhoogd.
5. De arbeidsmarkt is veranderd. Er zijn meer tijdelijke contracten en meer freelanceposities. Ergens 40 jaar vastgeroest aan een bureau zitten en in loon blijven stijgen, zit er niet meer in. Willen we dat? Wellicht niet, maar het zorgt toch echt voor meer zekerheid. En die VUT-regelingen e.d.? Tja, dat was vast leuk.
6. De werkdruk is overal enorm verhoogd. Er wordt gewoon steeds meer van je verwacht en je bent altijd bereikbaar voor je werkgever. De werk-privébalans is enorm verslechterd.
7. Veel jongeren maken zich zorgen om het klimaat en daarmee om onze toekomst op aarde.
Ik kan nog wel even doorgaan.
1. Huizenprijzen zijn zeker gestegen, lonen ook (hoewel inderdaad minder). Je kunt nog steeds prima aan een huis komen, alleen willen veel mensen graag op dezelfde plaats wonen. Terwijl de flexibiliteit die werkgevers bieden toeneemt (zowel in locatie van het werk, als in tijd) wil iedereen nog steeds op 5 minuten fietsen van z'n werk wonen, om vervolgens thuis te gaan werken
2. Koopkracht is voor iedereen gedaald. Loongolven lopen altijd 1-2 jaar achter op de inflatie. Dit is alleen iets dat een complete generatie nog nooit heeft meegemaakt.
3. We zijn in een kredietcrisis geraakt omdat mensen zonder inkomen leningen kregen aangesmeerd die ze nooit terug konden betalen. Dat was ongeveer van 2007-2010. We zijn wellicht wat doorgeschoten, maar om te voorkomen dat dit nog een keer gebeurt, lijkt het mij vrij logisch dat er nu weer iets beter nagedacht wordt over wat mensen kunnen lenen.
4. De eindloonregelingen zijn echt al heel heel heel oud. Dat zijn een paar mensen die die nog hebben. Met de hervorming van de pensioenen is het de groep van 40-55 die er het meest op achteruit gaan. Dat is ook de groep die je het minste hoort
5. De rechten voor de werknemers zijn in dezelfde periode ook gigantisch toegenomen. Kijk bijvoorbeeld naar een belemmeringsverbod in de WAADI. Dat was van tevoren compleet dichtgetimmerd met relatie- en concurrentiebedingen. Daar is de wetgever intussen veel makkelijker in geworden. Opzegtermijnen zijn beter gereguleerd, terwijl ontslagbescherming is gebleven.
6. Bereikbaar zijn is een keuze. Ik zal best 's avonds mail binnen krijgen, maar dat wil niet zeggen dat ik meteen moet antwoorden. Mail is een asynchroon communicatiekanaal. Als mensen me 's avonds bellen is dat ook gewoon jammer. Ik heb al jaren geleden m'n voicemail uitgeschakeld en opnemen doe ik ook meestal niet.
7. Klimaatzorgen zijn zo oud als de jaren 80. We begonnen met een gat in de ozonlaag. Dit was onherstelbaar en we zouden allemaal dood gaan aan kanker. We voerden beleid, en de hysterie bleek ineens overtrokken. De verwachting is intussen dat in 2060 zelfs het laatste gat gesloten is. We hebben de zure regen gehad, die alle bomen zouden dood gaan en we waren reddeloos verloren. Er kwam beleid, en nu hoor je er niemand meer over. Nu doen we hysterisch over opwarming, de stijging van de zeespiegel en hebben we wederom een onomkeerbaar probleem. Niets nieuws onder de zon dus eigenlijk.
>1. Huizenprijzen zijn zeker gestegen, lonen ook (hoewel inderdaad minder). Je kunt nog steeds prima aan een huis komen, alleen willen veel mensen graag op dezelfde plaats wonen. Terwijl de flexibiliteit die werkgevers bieden toeneemt (zowel in locatie van het werk, als in tijd) wil iedereen nog steeds op 5 minuten fietsen van z'n werk wonen, om vervolgens thuis te gaan werken
Wat is dit voor anekdotisch bewijs? Er zijn genoeg starters die bereid zijn om niet dichtbij hun werk te gaan wonen en die ook niet in een grote stad willen wonen. We hebben een woningtekort en studieschuld zit in de weg. Je kunt zeggen wat je wilt over waarom veel jongeren een studieschuld hebben (wederom: alles duurder, koopkracht minder, slechte voorlichting), maar of je het nu een slechte persoonlijke keuze vindt, maakt het probleem niet minder groot. Mijn partner en ik, beiden hoogopgeleid en fulltime werkzaam, hebben met veel moeite een huis in buttfuck nowhere kunnen kopen. Daarnaast heb je tegenwoordig veel meer eigen geld nodig. Dat brengt ons weer terug bij het punt: alles duurder, koopkracht minder, sparen is moeilijker.
>2. Koopkracht is voor iedereen gedaald. Loongolven lopen altijd 1-2 jaar achter op de inflatie. Dit is alleen iets dat een complete generatie nog nooit heeft meegemaakt.
Ja, maar een gedaalde koopkracht komt toch minder hard aan als je een afbetaald koophuis hebt, een levenlang je vermogen hebt kunnen opbouwen, een mooie pensioenregeling of een flink loon hebt dat starters nog moeten opbouwen.
>3. We zijn in een kredietcrisis geraakt omdat mensen zonder inkomen leningen kregen aangesmeerd die ze nooit terug konden betalen. Dat was ongeveer van 2007-2010. We zijn wellicht wat doorgeschoten, maar om te voorkomen dat dit nog een keer gebeurt, lijkt het mij vrij logisch dat er nu weer iets beter nagedacht wordt over wat mensen kunnen lenen.
Het is inderdaad logisch, maar maakt dat het minder waar? Een generatie plukte er de vruchten van, de ander niet. De logica van de consequenties maakt dan toch niet uit?
>4. De eindloonregelingen zijn echt al heel heel heel oud. Dat zijn een paar mensen die die nog hebben. Met de hervorming van de pensioenen is het de groep van 40-55 die er het meest op achteruit gaan. Dat is ook de groep die je het minste hoort
Ja, ze zijn oud. Maakt dat het minder waar? Of moet de vergelijking alleen voor jou specifiek gelden? Dat jij die groep het minste hoort vind ik opvallend, want die laten zich wel degelijk horen. Maar het is ook een opeenstapeling van alle bovengenoemde dingen. Als het op andere vlakken mee zit, kun je één financiële tegenslag beter opvangen. Als niks mis mee zit, is alles opgeteld bij elkaar een reden tot zorg.
>5. De rechten voor de werknemers zijn in dezelfde periode ook gigantisch toegenomen. Kijk bijvoorbeeld naar een belemmeringsverbod in de WAADI. Dat was van tevoren compleet dichtgetimmerd met relatie- en concurrentiebedingen. Daar is de wetgever intussen veel makkelijker in geworden. Opzegtermijnen zijn beter gereguleerd, terwijl ontslagbescherming is gebleven.
Ja, maar wederom: verandert dat mijn punt? Er zijn altijd dingen die beter zijn geworden, maar doen die de dingen die achteruit zijn gegaan dan teniet? Appels met peren, dit.
>6. Bereikbaar zijn is een keuze. Ik zal best 's avonds mail binnen krijgen, maar dat wil niet zeggen dat ik meteen moet antwoorden. Mail is een asynchroon communicatiekanaal. Als mensen me 's avonds bellen is dat ook gewoon jammer. Ik heb al jaren geleden m'n voicemail uitgeschakeld en opnemen doe ik ook meestal niet.
Fijn dat jouw werkgever dat oké vindt, maar de verwachting ligt voor veel mensen, jong of oud toch echt een stuk hoger. Als iedereen om je heen voldoet aan die verwachting en jij niet, wat gebeurt er dan?
>7. Klimaatzorgen zijn zo oud als de jaren 80. We begonnen met een gat in de ozonlaag. Dit was onherstelbaar en we zouden allemaal dood gaan aan kanker. We voerden beleid, en de hysterie bleek ineens overtrokken. De verwachting is intussen dat in 2060 zelfs het laatste gat gesloten is.
Dit is natuurlijk geen logische redenatie. [dankzij het Montreal Protocol](https://www.weforum.org/agenda/2023/09/ozone-layer-hole-update-nasa/) is het gat in de ozonlaag zo gekrompen. Niet omdat de hysterie overtrokken was. Dat is als zeggen dat vaccinaties tegen polio onnodige hysterie zijn, omdat polio niet meer voorkomt tegenwoordig.
De post-master opleiding tot gz-psycholoog is de bottleneck. Genoeg mensen met een master klinische psychologie die zitten te springen om gz-psycholoog te worden, maar de plekken zijn er te weinig. Heb zelf gekozen voor sociale psychologie, want ik heb in de jeugdzorg gewerkt, en man wat werd ik depressief van hoe huidige zorgstelsel in elkaar steekt.
Mijn broertje studeert psychologie en ik hoorde van hem dat je met een master psychologie geen zelfstandig werkend psycholoog mag zijn. Daar is nog een extra certificaat van €10.000 voor nodig. Dan snap ik ook wel dat er een tekort is. Bizar dit.
Ja, daar zou best iets in kunnen veranderen. De echte klinische gespecialiseerde zorg zou ik overlaten aan psychologen die deze specialisatie hebben, maar het zou een hele verbetering zijn als mildere psychologische zorg geboden kan worden door een basispsycholoog met alleen een master. Net zoals je basisartsen hebt en gespecialiseerde artsen.
Om dit even te nuanceren (ik ben zelf basispsycholoog): je kunt diagnosticeren en therapie geven maar het moet gesuperviseerd worden. Dus ik heb 1 uur per week supervisie om mijn caseload te bespreken en mijn supervisor moet mijn diagnostiekverslagen meelezen en groen licht geven voor de keuzes die ik maak en moet uiteindelijk de diagnose (of de afwezigheid er van) goedkeuren. Het is niet zo dat je niks zelf doet dus.
Ah, dankjewel voor de informatie :) Hoe het mij was verteld was dat er altijd iemand bij je moet zitten, dus dat je eigenlijk een 2e psycholoog hebt ter begeleiding. Goed om te weten hoe het echt werkt, dankjewel :)
Ah, nee dat heb ik nog nooit gezien of gehoord. Basispsychologen mogen in principe alles zelf (voor bepaalde dingen moet je wel aanvullend certificaten halen zoals EMDR), maar er wordt dus wekelijks meegekeken en verslagen worden gesuperviseerd (:
Als verwijzer vind ik dit zo enorm frustrerend, laat staan hoe mijn cliënten het ervaren.
Er zijn verschillende terechte en onterechte redenen waarom de wachtlijsten zo lang zijn.
Niet dragonlover8, maar ik ben psycholoog. De zorg is de afgelopen jaren onwijs afgebouwd in financiering. Het afbouwen van bedden in de klinische ggz heeft ertoe geleid dat zwaardere problematiek ambulant (dus thuiswonend en op de poli’s) terecht is gekomen. Hierdoor duren de behandelingen op de polis langer en zijn ze (soms) belastender voor de mensen die daar werken. Als je dus met iets relatiefs simpels komt, sluit je met die mensen in de rij aan. Veel mensen denken dan “lange wachttijd, laat maar het gaat nog wel” en dan verergert hun problematiek ook.
De opleidingsplekken voor GZ-psychologen worden slechts mondjesmaat uitgebreid. Hierdoor hebben we tekorten aan regiebehandelaren (eindverantwoordelijken). Dat gaat ten koste van de kwaliteit van zorg. Want dan heb je als regiebehandelaar zoveel mensen dat je dat eigenlijk niet goed kan overzien (maar wel moet). Uitval in de ggz is ook vrij hoog volgens mij, want mensen hebben daarnaast nog een leven waarin van alles gebeurt en hulpverleners zijn meestal niet de mensen die gewoon om 17u naar huis gaan ongeacht wat er speelt.
Daar komt dan nog de druk van de zorgverzekeraars bij met targets en bonussen voor aantal individuele patiënten in behandeling. Hierdoor zijn veel instellingen/praktijken niet meer bereid om zeer complexe problematiek op te nemen, tenzij het echt hun corebusiness is. Daar zijn er dus nog maar een paar van over en de wachtrijen zijn daar dan weer gigantisch. Of ze doen dan 1 deel en dan moet je bij de volgende weer in de rij.
Wat mij betreft een vrij giftige cocktail waar zowel patiënten als medewerkers de dupe van worden helaas.
Hier zie je inderdaad al gebeuren wat we in de ziekenzorg nog gaan tegenkomen (o.a. door vergrijzing). Dat vele moeilijke ziektebeelden tegelijkertijd bij mensen gaan spelen, waardoor de hyper specialistische zorg vastloopt omdat die enkel en alleen hun eigen specialisem behandelen - en dan weer iemand moeten doorverwijzen voor de volgende.
Ik sta momenteel op de wachtlijst met een wachtijd van 4 maanden. Geen prettige jeugd gehad wat heeft geleid tot een angststoornis vanaf mijn 15e verslaafd aan de hasj en vanaf mijn 18e gokverslaafd ik was 26 toen ik hulp zocht. Inmiddels ben ik 27 en de gokverslaving is naar mijn mening de ergste die je kan hebben. ZOEK HULP het heeft mij bijna mijn leven gekost. Momenteel gaat het redelijk ik ben gestopt met gokken en blowen alleen heb ik hulp nodig voor mijn ptss en het verwerken van mijn traumas. Hopelijk word ik gelukkig en krijg ik rust.
Wat ontzettend sterk van je dat je gestopt bent met gokken en blowen. Het is ongetwijfeld ontzettend lastig. Ik hoop echt heel erg dat je zo snel mogelijk de verdere hulp krijgt die je nodig hebt. Hou vol!! Emdr gaat het zwaarste zijn dat je doet op dat moment, maar het doet echt wonderen. Veel liefs
Een verslaving is een ziekte. Iemand met een verslaving hoort gewoon direct hulp te krijgen, net als iemand die zijn been breekt oid en niet achteraan te sluiten in de rij voor de GGZ.
Sja, maar je komt bijna per definitie niet in aanmerking voor een psycholoog als je geen formele diagnose/classificatie hebt. Dat geldt in ieder geval voor behandelingen die vergoed worden door de zorgverzekeraar.
Dus ga er maar vanuit dat je de wachtrij deelt met mensen die allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Als er nog 20 mensen met een gebroken been in de wacht zitten kun je ook helaas gewoon achteraan aansluiten
Ben het met je eens maar een verslaving zal niet je leven beroven en kan je meestal zelfs alleen overleven, betekent niet dat je geen hulp mag krijgen maar we hebben maar zoveel doktoren en een grote aantal mensen die hulp nodig hebben
Weet bijna zeker dat er meer mensen die hulp nodig hebben dan dat er doktoren zijn
Misschien door A.I. (Artificial Intelligence ) kan dit sneller en beter gaan
Maar nu met de hoeveelheid mensen op de wereld is dat lastig om goed te verwezenlijken....
Zeggen dat eem verslaving een ziekte is is de verantwoordelijkheid ergens anders dan bij jezelf neerleggen..
Voor sommige werkt dat inderdaad..en ook als deze mensen gestopt zijn worden ze de rest van hun leven gekweld door het beeld dat ze nou eenmaal ziek zijn met een verslaving. Daar vechten ze dan hun hele leven tegen. Soort onderdeel van hun indentiteit wordt het dan.
Ik ben meer voorstander van wel verantwoordelijkheid nemen. Als je dan over je verslaving heen bent, ben je er ook echt vanaf. Zonder bullshit dat je heel je leven verslaafd blijft.
Mijn mening. Hoe ik erin sta. Offended? Downvote maar.
Zeggen “eigen schuld dikke bult” voelt goed maar levert geen oplossing. Want iemand die z’n been breekt omdat ‘ie zonodig van een berg af moet skiën wordt ook gewoon behandeld. Je had het kunnen voorkómen, klopt helemaal. Maar als je zo iemand weer op de rit wil zetten helpt het niet om te ontkennen dat er nu een probleem is wat opgelost moet worden.
Dat zeg ik ook niet. Ik ontken de problemen niet. 100% mee eens dat die er zijn. Maar je kan gaan wachten tot je weer gezond gepampered word of je kan er zelf meer verantwoordelijkheid voor nemen.
En die keuze is er elke dag. En die keuze kan je zelf maken. Hoe moeilijk dat ook is voor mensen in zon positie, IS die keuze er wel. Dat kan je ontkennen. En dan leg je de verantwoordelijkheid dus ergens anders neer dan bij jezelf. Dan maak jij het letterlijk moeilijker voor jezelf. Dat zijn gewoon feiten.
Vervelend om te horen, maar het is wel zo.
Gelijk mensen "offended" noemen is echt hilarisch sneu. Niemand is "offended". zo belangrijk ben je niet.
Mensen zijn het gewoon niet met je eens of denken (terecht) dat je wat doms hebt gezegd.
Niet mee eens. Zoveel downvotes laat duidelijk zien hoe pijnlijk mensen het tegenwoordig vinden om zelf verantwoordelijkheid te nemen. Ik zeg gewoon dat verantwoordelijkheid nemen de juiste keuze is, wat opjectief gezien gewoon waar is.
Als je feitelijke meningen downvote omdat je gevoelens daardoor geraakt worden ben je snel offended.
Weet je wat ze doen bij de ggz? Ze leren je daar om verantwoordelijkheid te nemen voor de dingen waar je tegenaan loopt. DUs1, jullie zitten te klagen dat je niet snel genoeg hulp krijgt, en 2, die hulp leerd je juist om zelf met problemen om te gaan, en 3, als ik dat dan zeg dan word ik gedownvote.
Het is nou eenmaal een feit dat mensen online het heerlijk vinden om met zn allen in de slachtofferrol te kruipen. Mag ook. Doe je ding. Maar dat aanwijzen mag ook.
Gast. IEDEREEN weet dat. Je zegt hier echt helemaal niets controversieels, bijzonders of nieuws. Je snapt overduidelijk niet wat het probleem is, zegt iets wat super basic is en doet dat alsof je een hele edgy mening hebt ofzo. Dat heb je niet. Je laat hier alleen merken dat je het probleem niet snapt en niet mee kunt doen met het gesprek. Daarom downvoten mensen je.
Alsof je in een gesprek over botbreuken zegt: "Ja, je kunt ook gewoon een pleister plakken als je je hebt geschaafd, en zorgen dat je je voet niet stoot enzo,.. oh, ben je nu offended als ik dat zeg?"
Je klopt bij de GGZ aan als je er met "eigen verantwoordelijkheid" niet meer uitkomt, om wat voor reden dan ook.
Mee eens..ik heb geen edgy mening. 95% van de mesen snapt dat. De andere luide 5% is alleen maar boos en wil onder geen geding uit de slachtofferrol kruipen.
En niet iedereen weet dat. Dat type mensen is alergisch voor de term 'verantwoordelijkheid'. Alles is de schuld van iemand anders.
En ik snap het probleem dondersgoed. Ben er zelf doorheen gegaan. Gelukkig zonder de illusie dat het allemaal aan anderen of aan mijn omgeving ligt. Bevalt me zeer goed die mindset. Ik bedoel, ik heb ook lang zo gedacht, maar daarom is het voor mij nu zo kristal helder hoe idioot dat was.
Ik ben op wilskracht gestopt en dat heb ik vaker gedaan. Het gaat dan een aantal maand goed tot die ene keer, 1 is teveel 2 is te weinig. Zodra ik één hijsje neem of één gokje waag in het online casino ben ik machteloos. Blowen en gokken werkt bij mij ontzettend goed om alles te vergeten. Het word tijd dat ik mijn verleden ga aankijken en verwerken daar heb ik hulp bij nodig middels EMDR. Hopelijk ben ik in juli aan de beurt. Ik ben mij bewust dat verslaving een ziekte is en ik heb er totaal geen probleem mee als ik nooit meer een joint kan roken of een gokje te wagen. Het zijn toch de verboden middelen dat enigzins word goed gekeurd door de maatschappij. Momenteel heb ik mijn verslaving omgezet in iets positiefs namelijk sporten. Vanochtend 06:00 was ik in de regen aan het hardlopen. Vanavond ga ik naar de sportschool en nu ben ik gewoon aan het werk in de bouw.
Ik vind het jammer dat je gedownvote wordt, ik ben het met je eens over verantwoordelijkheid nemen.
Hoewel ik niet vind dat de complete verantwoordelijkheid bij de verslaafde zelf ligt omdat ik het logisch vind dat deze mensen verslaafd raken en er weinig/niks aan konden doen,
Geloof ik ook zeker dat een verslaafde verantwoordelijk kan nemen over de verslaving(het herstel ervan) en het niet een oneindige strijd hoeft te zijn en ben het er ook niet mee eens met dat het een ziekte zou zijn.
In Schematherapie heb ik geleerd over verschillende modi die wij allen als mens hebben.
Zo is er de onthechte zelfsusser modi, dit is een bescherm modus om gevoelens te dempen, een modus veel aanwezig bij verslaafden.
Oa door bewust van te zijn geraakt van de verschillende modi’s heeft me dat geholpen om van mijn verslaving af te komen.
Natuurlijk zijn er externe aanwijsbare oorzaken voor een verslaving. Helemaal mee eens. Alsnog is het jezelf die de verslaving hebt. Meest schone en 100% eerlijke manier is om daar 100% verantwoordelijkheid voor te nemen.
Nomaals mijn mening. Dat is graag hoe ik er zelf mee om ga. Werkt voor mij echt supergoed.
De eerste keer stond ik een half jaar op de wachtlijst , daarna 1 jaar en de derde keer anderhalf jaar. Als ze me de eerste keer correct gediagnosticeerd hadden was dit allemaal niet nodig geweest.
Te veel mensen zoeken te snel hulp, willen via de gratis zorglijnen en niet zelf dokken voor gesprekken, zoeken snel hulp bij de grote en specialistische instanties en er komen steeds zo veel meer regeltjes en processes + opleidingen die bahndelaren moeten hebben/doen dat er weinig en krimpend plek is.
Wat is er mis met snel hulp zoeken? Als je te lang wacht met hulp zoeken is de kans alleen maar groter dat je psychische problemen erger worden, zo kan een lichte depressie zwaar worden, of kunnen je problemen uit de hand lopen waardoor dit een negatieve invloed heeft op je omgeving en de rest van de maatschappij.
Als je psychische hulp zoekt is de eerste stap toch de huisarts. Je komt eerst uit bij de praktijkondersteuner voordat je echt bij een psycholoog uitkomt. Deze kan hulp bieden bij lichte problemen die uit de hand kunnen lopen, denk aan stress, relatieproblemen, gebroken hart, rouwen etc.
Wat betreft niet zelf willen dokken: het uurtarief van een psycholoog is snel 140-160 euro per uur. Als we even €150 nemen, kom je uit op €650 per maand voor een wekelijks bezoek. Veel geld voor de meeste mensen, zeker jongeren.
Dat is goed in de gevallen dat het nodig is, maar er zijn dus ook veel gevallen waar het niet nodig is. Huisartsen zijn geen goede filter voor doorverwijzingen(wat ze niet erg kwalijk wordt genomen). Een intake of screening of iemand echt hulp nodig heeft en hoeverre is toch 1 a 2 gesprekken en wat vragenlijsten die moeten worden uitgewerkt. Kost veel tijd en maakt wachttijden lang.
edit: het punt over geld was inderdaad zinloos en kut. Geen idee waarom ik het eringooide. Moet eringeslopen zijn door het scrollen langs wat andere posts.
Als de huisarts je direct doorverwijst naar de GGZ, zonder eerst met een poh te praten, zal een huisarts toch wel voldoende ernst in de situatie zien. Als de behandeling bij de poh niet aanslaat, is het toch logisch dat je doorverwezen wordt? Als de klachten niet afzwakken of zelfs toenemen, is dit duidelijk onvoldoende en is meer nodig.
Ik vind het nogal vreemd dat jij mensen die hulp zoeken het wel kwalijk kunt nemen dat ze hulp zoeken, maar huisartsen die volgens jou te vroeg doorverwijzen niets kwalijk wilt nemen.
Ik neem het ze beiden niet kwalijk. Je bent zelf ook geen expert en psychische klachten kunnen/zijn erg ingewikkeld. Het zorgt wel voor een probleem als er te veel mensen die verder hulp willen zijn en toch nog een aardig deel ervan moet worden verwerkt.
Ik denk dat het enorm gecompliceerd is geworden. Pa en ma moeten werken en kind gaat de opvang in. Is dat altijd goed voor het kind? Er moet altijd op school gepresteerd worden. Kinderen staan onder druk. Waarom? Als de school goed scoort krijgen ze meer geld.
Er zijn ontzettend veel mensen Nederland in gehaald, vooral uit oorlogs en autoritaire gebieden met aardig wat trauma's. Aan de andere kant is de op de zorg bezuinigd.
Kinderen , jong volwassenen, zien geldstromen buiten hun bereik. Geen woning, geen vooruitzichten, geen gelijke kansen. Als een ouder in de bijstand zit weet je al wat dat met gezondheid en toekomst gaat doen.
Buitensporig dure boodschappen , electriciteit, woonlasten, ...... Een overheid die al vijftien jaar managed op geld en de bevolking afvalt. Toeslagen affaire, gas in Groningen, banken crisis, en vooral geen gelijkheid. Geheime belasting afspraken, zwartlakken , geen geheugen aan hebben. Privatisering zou concurrentie opleveren en alles goedkoper maken. In praktijk heeft men de graaiers zonder moreel losgelaten. Zullen we de banken als voorbeeld nemen?
Tel daar covid , social media , ukraine gaza etc bij op en ik ben niet enorm verbaast dat we in deze situatie zitten. Qua voorbeelden kunnen we nog wel doorgaan.
Het punt is juist dat wanneer je hulp zoekt wanneer je aan de beginfase van problemen staat je er ook vaak weer snel uitkomt met hulp.
Ikzelf heb inmiddels 2x een depressie gehad, net weer uitbehandeld voor de tweede en nu nog zo'n 10 maanden m'n antidepressiva doorslikken voordat ik mag gaan afbouwen - mits het niet nogmaals mis gaat in die tijd.
Zelf had ik hulp gezocht toen ik het weer mis voelde gaan de tweede keer, gezien m'n eerdere ervaring met een psycholoog en wetende hoe die gesprekken gaan dacht ik na hooguit 5 sessies er wel weer bovenop te zijn en op eigen benen verder te kunnen - zonder medicatie.
Vervolgens heb ik maanden moeten wachten op een behandeling (en nee, een privé psycholoog kon ik ook niet betalen) en met resultaat dat ik in plaats van me gewoon kut voelde en ff hulp nodig had om uit die spiraal te komen, te kampen had met gedachten aan zelfmoord, aan de antidepressiva moest, en vervolgens na een jaar behandelingen een verlenging heb gehad van nóg een jaar aan behandelingen.
Dit is dus 2 jaar lang behandeling + 3 jaar medicatiegebruik omdat ik niet snel geholpen kon worden in plaats van zo'n 5 sessies (zo'n 3 maanden hulp) waarna er iemand anders geholpen kon worden door die psycholoog. Het zou goedkoper zijn als je direct geholpen kon worden wanneer je "te snel" hulp zoekt.
Ik heb in mijn hele carrière 1 iemand na een intake weggestuurd omdat er eigenlijks niets was. En hij zat er omdat zijn vrouw vond dat hij moest. Op zich is dat reden genoeg voor een verwijzing van de huisarts. Maar een traject zou niets veranderen. Ik heb ze verwezen naar relatietherapie. Maar ik heb nog nooit iemand aan tafel gehad die “te snel” hulp had gezocht. In Nederland denken mensen juist lang “ik moet me niet zo aanstellen” en dan uiteindelijk komen ze omdat het echt niet meer gaat.
Ik moet zeggen dat het bij mij verrassend snel ging.. Had wel een stuk of 6 aanmeldingen gedaan, en bij twee kon ik binnen 2 maanden terecht (één b-ggz en één s-ggz) die b-ggz wees me af omdat ik beter s-ggz kon krijgen, nu net de eerste afspraak gehad en hopelijk wijst deze me niet af.. maar opzich de aanmeldingen gingen soepel en snel!
Er is meerder soorten hulp. BasisGGZ zijn de wachttijden nog wel redelijk te doen. Wordt het complexer en het je specialistischeGGZ nodig dan kunnen de wachttijden oplopen. BasisGGZ zijn de wachttijden vaak korter omdat dit ook een X-aantal sessies zijn.
Maar dan loop je wel het risico terecht te komen bij iemand die niet echt weet wat ze doen, iedereen mag zich EMDR-therapeut noemen. Neemt niet weg dat 2 jaar wachtlijst echt verschrikkelijk is natuurlijk, sterkte!!
Ik stond anderhalf jaar op de wachtlijst voor een ADHD diagnose op volwassen leeftijd. Daarna kon de behandeling pas starten.
Het loopt echt de spuigaten uit sinds de pandemie. Anderhalf jaar..!!! En gedurende die periode zonder enige vorm van hulp zijn er andere gerelateerde problemen ontstaan, waardoor de totale zorgkosten en schade aan mijn fysieke en mentale gezondheid alleen maar opstapelden.
De grap is: als je zegt dat je zelfmoordneigingen hebt word je direct geholpen. Zo niet, dan mag je achteraan de rij rotten. Tis een kwestie van tijd voordat men dit massaal door heeft en gaat liegen over suïcidaal zijn om voorrang te krijgen, tot ook de suïcidale mensen op een wachtlijst komen te staan, met alle gevolgen van dien.
Maar hier hoor je de overheid niet over.
Ik ben jaren onder behandeling geweest en heb verschillende therapieën en medicijnen voorgeschreven gekregen. Niets hielp en ik begreep niet waarom. Na het zien van een youtube video (!) realiseerde ik me dat mijn therapeuten waarschijnlijk een persoonlijkheidsstoornis probeerden te behandelen terwijl ik eigenlijk een ontwikkelingsstoornis heb.
Dus ik naar de huisarts voor een verwijzing en die kreeg ik. Een jaar later was ik eindelijk aan de beurt bij de afdeling ontwikkelingsstoornissen. Uiteindelijk gediagnosticeerd met autisme en adhd op mijn 35e. Daarna opnieuw op de wachtlijst voor therapie en daarna opnieuw op een wachtlijst voor een psychiater.
Natuurlijk vertoonde ik als kind al symptomen, maar geen enkele volwassene vond het blijkbaar nodig om mij te helpen. Ik kwam begin 20 voor het eerst binnen bij de ggz met een eetstoornis. Als men me toen direct de juiste diagnose had gegeven had ik niet nog 15 jaar hoeven doormodderen.
Ik denk dat het probleem ‘m ook een beetje zit in het gebrek aan kennis over hoe ontwikkelingsstoornissen zich uiten in (volwassen) vrouwen en mensen die niet wit zijn. Het behandelen van een ontwikkelingsstoornis is makkelijker en baat het niet dan schaadt het (meestal) niet. Het gevoel dat ik krijg is dat behandelaren hun vingers niet willen branden aan het diagnostiseren van een ontwikkelingsstoornis bij een volwassene, want dat maakt het behandelen opeens een stuk ingewikkelder.
Natuurlijk is bij het krijgen van mijn diagnose mijn probleem niet opgelost, want in deze neoliberale hel is er gewoon geen uitweg of oplossing voor mensen die een beperking hebben die je niet aan de buitenkant kunt zien.
Anyway, zelfdiagnose is niet ideaal maar soms is het nodig omdat de professionals het blijkbaar niet (altijd) kunnen. Ik denk dat er veel en veel meer mensen zijn zoals ik, die worstelen en nu via social media er achter komen wat hun probleem is of kan zijn. En die mensen verdienen ook het om de juiste hulp te krijgen.
Die zelfdiagnoses, daar heb ik wel eens wat akkefietjes op socials over gehad. Want als je zegt dat zelfdiagnoses schadelijk zijn, ben je opeens een "gatekeeper" en tegen mentale gezondheid. Daar word je wel eens moedeloos van als volwassene die wel een (of meerdere) diagnose heeft.
Iemands klachten zijn hartstikke valide, maar zoals je al aangeeft, het word een bottleneck voor de mensen die echt problemen hebben (met hun studie of baan), en daar hulp voor nodig hebben. En we leven wel in een land (en eigenlijk de hele westerse wereld), waar alles op papier moet, en alles verantwoord moet worden bij de verzerkeraar. Geen hulp voor een (arbeidsongeschiktheids)uitkering, geen passende jobcoach, en dat heb je soms wel nodig; zeker als je meerdere keren uitvalt.
Op socials zie ik vooral dat mensen stoornissen als identiteit, en als clout gebruiken. "kijk mij lekker gek zijn. Ik vergeet wel eens wat, dus ik heb ADHD".
Social media is echt een gift en een curse in deze situatie. Voor mensen die daadwerkelijk een diagnose krijgen en door social media denken "goh, dat klinkt bekend" is het een goed iets en ook voor begrip en acceptaite voor mentale gezondheid is het een goed middel.
Helaas is er ook de keerzijde van mensen die zeggen dat ze iets hebben voor 'aandacht'. Al lijkt mij persoonlijk dat deze mensen er wel goed uit te filteren zijn door goeie begeleiders/zorgprofessionals.
Het suïcide stuk kan ik niks over zeggen, maar ik sta nu als 28 jarige vrouw ook al 1+ jaar op de ADHD-diagnose wachtrij.
Ik merk dat ik mentaal flink bergafwaards ga, maar handvaten en hulp is er niet zonder diagnose. Ondertussen ben ik ontzettend bang dat het mijn werk gaat beïnvloeden en ik mijn baan verlies. Hopelijk ben ik snel aan de beurt.
Huisartsen kunnen, mits ervaren en hierbij comfortabel, de diagnose ADHD stellen en deze ook zelf behandelen. Bij laagcomplexe gevallen behandel ik ze ook zelf.
Het is helaas al een hele tijd zo. In de geestelijke gezondheidszorg voor de jeugd helaas ook bar en boos.
Ik snap werkelijk niet dat er in de politiek totaal geen aandacht voor is. Waarom was dit geen onderwerp in de tijd van de verkiezingen? Waarom is dit geen onderwerp in het plan van de nieuwe regering?
Dit is ook een probleem wat voornamelijk komt door de zorgverzekeraar.
Die koopt maar een bepaald aantal uur in.
Wanneer die uren "op" zijn kan een psycholoog je niet meer aannemen.
Het kan dus zijn dat jouw buurman met een andere zorgverzekeraar bij diezelfde psycholoog wel terecht kan.
Lang leve de privatisering 🖕🏻
De echte reden dat de zorg tering duur wordt.
Ik ben niet onbekend met de GGZ. Bijna 10 jaar geleden, toen ik ben opgenomen, was het al redelijk schrijnend.
Verhalen van medebewoners gehoord die letterlijk familie zijn verloren omdat die niet op tijd hulp kregen of hulp werden geweigerd.
Ik kon daar ineens van de een op de andere dag naar huis, want ik was "goed genoeg" en ze hadden de kamer nodig. Ik wist vantevoren van niks en mn ouders ook niet. Ook de begeleiding (die trouwens écht super was) was verbaasd.
En met psychische klachten moeten wachten op behandeling kan echt zwaar zijn. Alsof je een pijnlijke rotte kies moet laten trekken maar je kan pas over een paar maanden terecht. Psychische wonden kunnen óók gaan etteren.
En áls je dan terecht kan, is het nog maar de vraag wat voor psycholoog je krijgt en of de klik er is. Psychologen zijn echt hit or miss. Als het er niet is, gaat het ook erg weinig uithalen.
En er zijn zó veel hulpbehoevende mensen. En dan heb ik het nog niet over de mensen die je niet kunnen of willen begrijpen.
Mocht iemand hier gewoon willen praten of ventileren, stuur me een berichtje, alsjeblieft. Je bent geen last en je bent niet alleen. Ik ben geen psycholoog en kan waarschijnlijk niks doen om te helpen behalve een luisterend oor bieden.
Ik zie een paar verklaringen waarom de instroom hoog is.
Grootste is denk ik sociale media. Je staat altijd aan, je ziet altijd dat mensen rijker, mooier en gelukkiger zijn dan jij.
Daarnaast zijn er grote maatschappelijke problemen die je voelt maar waar je niks aan kan doen, bijvoorbeeld het huizentekort, oorlog, het volle land of het klimaat. Dat geeft een gevoel van onmacht en wanhoop.
En dan heb je ook nog eens prestatiedruk en veel mensen met gendertwijfels, en dan kan t lastig worden.
Overigens waren de wachtlijsten 15 jaar geleden ook al zo 3 tot 6 maanden.
Om toch wel even een flinke toevoeging te geven: De meeste mensen bij het GGZ zitten er niet omdat ze niet gelukkig zijn, maar omdat ze een onderliggende psychisch stoornis danwel ziekte hebben. Dit kan van ADHD tot aan ernstig schizofreen of iemand die een gevaar voor zichzelf is. Overigens valt verslaving hier ook onder.
Sterker nog, de situaties die jij beschrijft zijn vaak onderdeel van de huisarts en de praktijk ondersteuner en komen niet eens bij het GGZ ;)
De wachtrijen zijn onder andere zo lang omdat een intake/diagnose al vaak een aantal maanden overheen gaat en veel patiënten blijven jaren onder behandeling of misschien wel tientallen jaren. Je bent niet zomaar uitbehandeld dus ook dit is vooral een capaciteit probleem, niet zo zeer dat het nu ineens anders is als 10 jaar terug. Overigens was dit trouwens 10 jaar terug helaas ook al...
Persoonlijk denk ik dat werkdruk ook hoog in het lijstje staat. Bedrijven proberen (moeten? ) de kostprijs drukken door meer werk te klaren met minder mensen. Er is bij bedrijven ook meer werk doordat alles in te puntjes geregeld moet zijn door bijv strengere wetgeving, traceerbaarheid, veiligheid. Wat natuurlijk niet slecht is. Maar heeft wel consequenties
Ik denk dat het vaker niet zichtbaar is bij mensen dan dat het wel zo is. Mentale gezondheid zit aan de binnenkant. Je merkt het niet zo snel als iemand hulp nodig heeft ;)
Zelf zo'n 8-9 jaar terug via de huisarts bij het GGZ terecht gekomen. De wachtrij was toen 4 maanden. Ik denk dat het niet heel veel veranderd is, maar helaas zijn er gewoon te weinig psychologen.
Overigens denk ik dat er in de opleiding/kennis/training ook wel een hoop verbeterd kan worden, gezien het nu nog een redelijk log zakelijk systeem is. Maar goed, in elke sector zitten verbeterpunten.
Heb denk ik nog best mazzel gehad. November 2023 op de wachtlijst bij de psycholoog. Werd die zelfde maand nog gebeld om een afspraak in te plannen, die werd gepland op 25 maart. Werdt half januari gebeld dat er al plek was en sinds dien bezig geweest. Afgelopen week mijn traject afgerond.
Tip, probeer wat bij de gemeente. Die hebben vaak zelf ook ggz psychologen in dienst die voor het sociale team werken.
Mij wijzen ze ook overal af omdat hun wachttijden te lang zijn of mijn probleem te complex.
Je zorgverzekering kan je ook laten bemiddelen, al hebben alle opties waar zij mee aankwamen mij vanwege hun wachtlijst geweigerd..
Ik heb het idee dat dit weigeren een nieuwe tactiek is om hun wachtrijen “kort” te doen lijken.
Ik heb in het verleden ook gewoon 6 maanden moeten wachten en nu weigeren ze omdat hun wachtrij AL 3 maanden is.
Schijnende zaak dit, je moet bij zo’n organisatie je meest kwetsbare verhalen en jezelf “bloot” geven. Daar is vertrouwen voor nodig, en als je dan al op voorhand zo word behandeld lijkt me dat geen goed begin.
Vergeet overigens ook het briljante plan niet om een eigen bijdrage te gaan vragen in de jeugdzorg. Armoede is een van de grote bijdragers aan psychische problematiek bij jongeren. Drie keer raden hoe dat gaat uitpakken. En we hebben het al eens eerder geprobeerd en dat is toen teruggedraaid omdat het teveel bureaucratische rompslomp gaf en dat kostte meer geld dan het opleverde.
Dit artikel sluit mooi aan bij deze discussie: https://3voor12.vpro.nl/artikelen/overzicht/2022/oktober/Joost-Klein-Fryslan-interview.html#:~:text='Elk%20jaar%20heb%20ik%20wel,een%20burnout%20zit%2C%20al%20jaren.
Ik ben trans en omdat dat zo'n specifieke doelgroep is kan je nog niet eens overal terecht. Ik heb 3 jaar en 1 maand op de wachtlijst gestaan terwijl ik ook depressief en suididaal was, maar omdat ik nooit voor de hulpverlening een zichtbare poging, met ziekenhuis opname, heb gedaan moest ik wachten. Op een gegeven moment was ik bijna dagelijks bezig hoe ik het leven kon stoppen, maar zelfs dat was niet genoeg.
Toen ik eenmaal hulp en een diagnose kreeg ging het heel snel goed. Nu kan ik zeggen dat ik gelukkig ben.
Verder gaat dan natuurlijk het vraagstuk spelen, moet iedereen naar de psycholoog gaan. Aan de ene kant denk ik dat heel veel mensen (wellicht iedereen) tegen dingen aan loopt waarbij een psycholoog kan helpen. Als dat je kan helpen een beter en gezonder persoon te worden is het goed om te gaan.
Tegelijkertijd worden de wachtrijen steeds langer en kan je de vraag stellen of het terecht is dat personen met ernstigere problemen wellicht lang moeten wachten hierdoor.
Ik heb inmiddels sarcastisch de 'verjaardag' van mijn ADHD-diagnose wachtrij gevierd. Mentaal gaat het steeds verder de afgrond in en ik ben bang dat ik mijn baan ga verliezen doordat ik mentaal zo slecht ga (of deze angst reëel is, geen idee).
Alles wat ik weet is dat de wachtijd 'minimum een jaar' is en ik zonder diagnose ergens enige handvaten kan krijgen. Andere therapeuten zijn geen optie want die vallen niet onder mijn verzekering of kijken alleen naar kinderen.
Fantastisch dit
ik ben nu al 3 jaar bezig met op wachtrijen staan en dan na de intake doorgestuurt te worden. huidige wachtlijst is de verwachting December als ik geluk heb, ik sta er al op sinds January.
Ik gun iedereen een behandeling, maar omdat mensen tegenwoordig voor alles naar de GGZ rennen is er te weinig capaciteit voor mensen met oprecht een psychische stoornis zoals ik.
Wat geeft je de indruk dat iedereen zomaar voor alles naar de ggz rent? En wie zegt dat psychologen zelf niet ook mensen weigeren? Als behandelaar heb ik de indruk dat de problematiek die we zien ernstiger wordt, praktijkondersteuners vangen de lichtere problematiek adequater op en er wordt niet meer doorverwezen zonder dat een diagnose te stellen is.
AD(H)D kan je leven goed verpesten. Wie ben jij om te zeggen dat dat niet ernstig is. Nee het is minder acuut dan iemand die suïcidaal is, maar dat zijn sowieso al 2 verschillende trajecten.
edit: ervanuitgaande dat de huisarts een goede inschatting/doorverwijzing kan maken en niet iedereen die vraagt om een psycholoog lukraak doorstuurt omdat ze zich een paar dagen niet kunnen concentreren en verder geen enkel symptoom ervaart/heeft.
Ik vraag me inderdaad ook af hoe zo iemand bij de GGZ terechtkomt, want bij de huisarts wordt (als het goed is) duidelijk de vraag gesteld of je er in het dagelijks leven ook echt last van hebt. Als je dat met 'nee' beantwoordt word je als het goed is niet doorgestuurd.
Uiteindelijk ligt die filter bij de huisarts, maar zowel de persoon zelf als de huisarts zou inderdaad wel iets kritischer mogen zijn. En ik reageerde wat fel omdat veel mensen AD(H)D (en autisme) niet zien als een ernstig iets, terwijl het dat wel kan zijn, en vaak ook nog kan leiden tot (zware) depressie. Als je op dat laatste uitkomt dan kost het veel meer mankracht/tijd voor een behandeling dan wanneer er een tijdige diagnose is en de juiste hulp vroeg gegeven kan worden.
Die mensen zijn er, en het is als psycholoog ook je taak om mensen in het geval van afwezigheid van een diagnose terug te verwijzen naar de huisarts. Tegelijkertijd merk ik dat ik over een periode van 10 jaar steeds minder vaak mensen terugverwijs naar de huisarts omdat de klachten eerder te ernstig dan te licht zijn. Dat is natuurlijk anekdotisch met een relatief kleine N maar mijn indruk is dat deze groep minder snel door de huisarts door worden verwezen.
Er is een grens aan wat de omgeving kan doen. Ik heb een fantastische vriendenkring, iedereen steunt elkaar wanneer het nodig is, zowel praktisch als met een luisterend oor en advies. Maar de dingen waarmee mensen bij de GGZ terecht gekomen zijn waren o.a.:
- een zeer ernstige anorexia terugval - ze heeft het godzijdank overleefd, maar had zo’n ondergewicht dat ze een hartstilstand kreeg op de dag dat ze opgenomen werd voor behandeling van de eetstoornis. (Een opname waar ze ook lang op gewacht heeft en waarin ze die cruciale laatste paar kilo is verloren)
- trauma en rouwverwerking na de moord op een vriendin
- relatietherapie (dat wordt overigens niet vergoed en zijn ook minder wachtlijsten voor) voor zo goed mogelijk scheiden in een gezin met twee kleine kinderen waarbij één van de ouders een degeneratieve spierziekte heeft
Natuurlijk waren we er als vrienden ook nog steeds voor deze mensen, maar er zijn dingen waarbij professionele hulp een andere rol vervult dan de omgeving kan doen en ook wel echt belangrijk is - levensreddend in het anorexia geval.
Zelf heb ik een paar keer een psycholoog gesproken - privé geregeld wegens ik kon het me veroorloven en het was een acute situatie - over hoe om te gaan met mijn broer die duidelijk in een psychose zat en zijn hele leven aan het platbranden was, maar zelf niet vond dat hij een probleem had. Dat heb ik uiteraard ook veel met vrienden en onze ouders besproken, maar ik wilde ook professioneel advies over hoe met hem om te gaan en over of er op de een of andere manier toch hulp voor hem te regelen was al wilde hij dat zelf niet.
Het behandelen van klachten die iedereen wel eens ervaart en van voorbijgaande aard zijn, terwijl je achteraan aansluit met een manie/psychose. Ik zal maar niet beginnen over een opname, want dat kun je al helemaal vergeten.
Het is ontzettend verdrietig dat mensen met ernstige klachten het langst wachten en dat vind ik onverdedigbaar. Dat neemt niet weg dat iemand met een lichte depressie de wachttijd inpikt van degene met een dergelijk ernstige klacht; de ggz is grofweg opgedeeld in twee delen waar minder ernstige klachten kortdurend behandeld worden door behandelaren die niet ook direct expertise hebben met bijvoorbeeld psychoses.
Recent ging het over dat ze een gratis startgesprek willen gaan invoeren. Blijkbaar zijn er veel mensen in de ggz molen die er niks aan hebben of niet beter van worden (denk aan mensen met schulden, die moeten bv in een schuldhulpverleningstraject). Dus een schifting zou goed zijn. Dan kan iedereen de hulp krijgen die hij/zij nodig heeft.
Gebeurt dit niet al? Toen ik me zo'n 10 jaar geleden aangemeld heb bij een GGZ-instelling (na een verwijzing van de huisarts) kreeg ik binnen een week bericht over een eerste intake met als doel om te kijken of zij mij zouden kunnen helpen en ik op de juiste plek zat. Dit gesprek had ik ruim een maand na mijn aanmelding. Na dit gesprek kwam ik pas echt op de wachtlijst te staan. Ik vond dit destijds een hele logische aanpak en ging er eigenlijk vanuit dat dit heel gebruikelijk was.
Na een half jaar op de wachtlijst had ik nogmaals een afspraak, dit keer met als doel het bepalen welk diagnosetraject ze gingen opstarten. Na nogmaals drie maanden op de wachtlijst volgde het diagnosetraject. Daarna was het nog 1,5 maand wachten op de eerste intake met een behandelaar. Dus bij mij zat er ongeveer een jaar tussen eerste aanmelding en het eerste gesprek met een behandelaar.
Uiteindelijk nog een keer moeten wachten om te wisselen van behandelaar, want ik had geen klik met de eerste en haar aanpak paste niet bij mij (achteraf bleek dat ze ook niet gespecialiseerd was in mijn specifieke diagnose, beetje bijzonder).
Ik vind het zo rot dat de huidige situatie zo is dat ik hier nu inmiddels ook zo over denk.... Ik denk oprecht dat iedereen baat zou hebben van therapie in meer of mindere mate. Alleen de toename in zorgvragers zorgt er wel ook voor dat mensen zoals jij (neem ik aan) en ik niet geholpen worden want te complex en dus niet rendabel (gadverdamme wat een naar woord in deze context) voor de gemiddelde praktijk en enorme wachttijden bij meer gespecialiseerde organisaties....
Een aanmelding bij de Gespecialiseerde GGZ kan alleen met een verwijzing van de huisarts. En de huisarts stuurt je vaak eerst naar de praktijkondersteuner (POH-GGZ) om te kijken of dat al voldoende is. Je wordt doorverwezen naar de Gespecialiseerde GGZ i.p.v. de Basis GGZ als er meerdere soorten psychische klachten tegelijk spelen of als de problematiek te heftig is.
Dus het is echt niet zo dat iemand zomaar contact op kan nemen en zichzelf op de wachtlijst voor Gespecialiseerde GGZ kan zetten.
Heb je ooit gekeken op deze sub? Stikt hier van de mensen met mentale problemen, maar denk niet dat dat representatief is voor NL. Daarnaast een psycholoog kost een hoop geld en het is niet dat de mensen met mentale problemen vaak werken...
ik geloof vanaf 385 euro per jaar, iemand die het momenteel al zwaar heeft (want geef toe, het leven is gewoon veel duurder geworden) kan zoiets echt niet zo 1,2,3 betalen.
Veel verzekeraars kan je het eigen risico gespreid betalen. Mijn ouders zijn arm en betalen hun eigen risico maandelijks verspreid als extra bijdrage voor hun verzekering (hun eigen risico gaat toch altijd wel op).
Als je een baan hebt, dan is dat best op te hoesten, maar als jij chronisch mentaal ziek bent, zit je vaak ook in een uitkering. En dan is het eigen risico voor sommigen wel te veel.
Niet alle mensen met mentale problemen zijn klassieke autisten, de meeste werken gewoon.
“Normale” mensen kunnen ook trauma’s, angsten en depressies hebben.
Als je niet kunt wachten kun je altijd meteen terecht. Laat je buurvrouw maar 112 bellen. Dan word je echt meteen gehoord.
Maar als je al maanden depressief bent is de waarschijnlijkheid dat je nog een paar weken kunt wachten best heel groot.
Geestelijke gezondheidszorg begint bij de aanmelding en alle registers los trekken is niet voor iedere patient het beste. Verduidelijken en vertragen is op zich een prima eerste interventie.
-Te veel mensen die lichte hulp zoeken bij organisaties voor zware hulp.
-Te veel mensen die hulp zoeken terwijl het niet nodig is.
Deze beiden kosten ook veel tijd ivm intake en je zet niet zo snel weer iemand buiten.
Er is zijn te veel regels en processen rond behandeling. Je bent een groot deel van je tijd kwijt aan papierwerk ipv mensen helpen.
Betaald nog steeds vrij kut en voor enig salarisgroei moet je weer een meerjarige opleiding doen die ook weer vast hangt aan meer werkdruk en veel meer verantwoordelijkheid.
Source: close family member in the sector.
Wat ik opmerk is dat de nieuwe generatie die de werkvloer opkomt de heletijd bezig is met mental health. Dit wordt voor mijn gevoel getriggered door de Amerikanen en hun tv shows etc. Zelfs op Reddit heb je een mental health alarm knopje. De culturen lijken door elkaar heen te lopen. Even los van de enorme hoeveelheid mensen die een burnout hebben.
Ik zie dat mensen het vooral hebben over "de jeugd kan niet meer tegen een stootje". Dat is echt niet de enige groep die op de wachtlijst staat. Volwassenen met een burnout, depressie, en weet ik wat staan er net zogoed op. 10 jaar geleden stond ik 15 maanden op een wachtlijst. 3 of 4 gesprekken later stond ik buiten... "we kunnen niks voor je doen. Omdat je al zo'n pretpakket aan diagnoses hebt, ben je te complex". Nettowinst.. -375 euro eigen risico. En volgens mij is dat in de afgelopen jaren echt niet verbeterd (zeker niet als ik hoor wat de wachttijden soms zijn)
Fuck, ik had hetzelfde een maand geleden. Een instelling vind mijn dossier te complex. Dus doorverwezen naar specialistische zorgaanbieder. Mij werd verteld ze hadden de juiste zorg maar nee. Afgewezen bij hun, intern doorverwezen met weer grote beloftes en nu sta ik er met niks in de handen. November 22 doorverwezen door de huisarts en die weet ook niet meer wat te doen en werd heel boos, belde hun maar niks aan te doen. Tenminste heb ik goede gesprekken bij de praktijk ondersteuner. Dus ik heb het nog beter dan veel andere mensen. Sterkte voor jou en ik hoop dat je toch nog geholpen kan worden!
Fijn om te horen dat je iig goede gesprekken hebt daar. Met mij komt het wel goed hoor. Ik ben vooral creatief bezig nu om mijn "problemen" buiten de deur te houden. Heb ik ook geen psycholoog en geen medicatie voor nodig. En dat geld van het eigen risico kan ik beter in tubes verf steken dan.
Kreeg je ook geen verdere doorverwijzing? Als je te complex bent voor het niveau van de therapeut zouden ze je moeten doorverwijzen naar iemand die er wel wat mee kan
Ken je het verhaal van Jason Bhurgwandass? Er is een keer een docu over hem gemaakt geloof ik. Je wordt doorverwezen naar de “specialist” maar als die je dan afwijst blijft er weinig over. En vaak is het ook een gesteggel over wat eerst. Eerst stoppen met blowen, maar het blowen zorgt ervoor dat hij naar school kan omdat de herbelevingen dan wegblijven. Maar het trauma is te complex en er is suicidaliteit, dat doen we hier dan weer niet. Eerst moet dat stabiel. En dan blijf je in een soort kastje naar de muur cirkeltje rond gaan. Heel verdrietig.
Dit is een lastige. Een vriendin van mij heeft een Bipolaire stoornis en autisme (en misschien ADHD, maar die weet ik niet zeker). Autisme specialisten konden haar bipolair niet aan en de bipolair specialisten liepen vast omdat hun hulp niet goed lukte door haar autisme. Uiteindelijk wilde/kon niemand haar helpen, ondanks dat zij er vol voor ging. Nu is de situatie dat ze jaarlijks meerdere maanden wordt opgenomen door de effecten. Gelukkig checkt ze nu zelf in bij de hulp als ze weer suïcidaal wordt, us dat is vooruitgang. Maar zodra je situaties op elkaar inspelen zijn er weinig die je kunnen helpen (tenzij het een veelvoorkomende comorbiditeit is)
Ze zouden je moeten doorverwijzen in een ideale wereld. Maar er zijn nogal wat mensen die aan het kortste eind trekken, omdat ze een zwik aan comorbiteiten hebben. het is ook niet dat ze zozeer het niveau te boven gaan. Maar sommige behandelmethodes werken averechts op andere stoornissen. Bijvoorbeeld, groepstherapie voor ADHD en iemand die snel overprikkeld raakt door zijn autisme. En individuele trajecten gaan soms niet, want dat is te duur (en dat bepaald de verzekeraar)
Als deze vraag te privé is mag je het gerust negeren. Maar als jij 10 jaar geleden een enorme verzamelingen diagnoses had en psychologen niks voor je konden betekenen vraag ik me af hoe het nu met je gaat ?
10 jaar later (nu dus), gaat het een stuk beter. Er zijn wat life events voorgevallen, die m'n leven dermate op de kop hebben gezet, maar uiteindelijk ben ik daar wel "beter" uit gekomen. Tegenwoordig heb ik bijvoorbeeld de tijd en ruimte om m'n depressieklachten buiten de deur te houden en kunst (of wat als zodanig moet doorgaan) te maken. Het helpt ook wel dat ik tegenwoordig wat wijzer ben geworden, en een hulpvraag beter kan formuleren ipv "ik zit er mentaal doorheen, help mij" (wat overigens best een valide vraag kan zijn; maar daar kan een behandelaar ook niet zoveel mee). Een van de problemen toen; veel behandelmethodes helpen niet als je een combinatie van diagnoses hebt. Groepstherapie voor ADHD kan best fijn zijn, maar wanneer je snel overprikkeld bent omdat je ook autisme hebt, dan houd het op. Dat is dan een beetje alsof met iemand in een rolstoel de marathon wilt gaan lopen. En veel ondersteuners, die willen wel een goed traject voor je; maar lopen ook tegen het kostenplaatje aan. De verzekeraar heeft daar nog best veel macht in (en dat snap ik allemaal wel, het kost een hoop geld).
3 jaar geleden probeerde ik om help te zoeken voor depressie duurde bijna een jaar voordat ik in behandeling kwam. je zou denken dat wanneer je met de behandeling begint het makkelijker gaat worden met je mentale klachten maar dat valt behoorlijk tegen want een psycholoog langer dan 5 afspraken vast houden is een flinke uitdaging. Ik was niet interessant genoeg, nadat 3 psychologen niet langer dan 5 afspraken vast kon houden was ik er maar mee gestopt want het werkte niet. Met therapie je mentale gezondheid verbeteren is helaas nog steeds kansloos.
Je zou haast denken dat er wat mis is met de huidige samenleving.
Menselijke samenleving in het algemeen, zelfde met communities, hoe groter ze worden hoe minder menselijk ze worden
Klopt. Het overzicht raakt kwijt en mensen worden egocentrisch er als gevolg.
Ja, krapte op de arbeidsmarkt!
Meer psychologische problemen zijn er tegenwoordig. En daarnaast is de drempel om hiermee naar buiten te komen ook lager dan het vroeger was.
Nee hoor, gaat prima met de meeste mensen. Vergeet niet dat alleen klagers dingen posten. Als het goed met je gaat zul je niet zo gauw threads maken op Reddit.
Eerder met de huidige sneeuwvlokjes. Dankzij de helicopter- en bumperouders heeft een complete generatie nooit meer te maken gehad met tegenslag
Hoe oud ben je? De mensen die het hardste sneeuwvlokjes schreeuwen, zelf zijn altijd de grootste sneeuwvlokjes.
Ah, natuurlijk, eeen redditor die het beter weet dan artsen en psychologen, wat fijn
De pechgeneratie heeft nooit te maken gehad met tegenslag? Hmmm
De ellende begint pas. Wij, Gen X & boomers, hebben er een kutzooi van gemaakt. Grondstoffen, brandstoffen uitgeput, alles vol plastic en pfas, de hele wereld is je concurrent en de halve wereld wordt onbewoonbaar door natuurrampen. Op de andere mislukken de oogsten elke zoveel jaar en wordt oorlog gevoerd om het schaarse water en voedsel. Als de welvaart niet zou afnemen zou ik gouden tijden voor psychologen voorspellen. Ik snap de hulpvragen wel.
Welke pech generatie? Die een lening bewust aanging en nu gaan janken omdat ze moeten gaan betalen? Welkom in het echte leven.
Ik denk vooral de generatie die te maken heeft met onwijze hoge prijzen voor huisvesting.
Alsof mensen toen destijds akkoord gingen met de rente die er nu ineens opstaat. Het was lenen en een degelijke studie doen of voor altijd bij de McDonald werken. Ben je zo out of touch?
Je weet dat het kan veranderen, lol out of touch, nee. Maar de sneeuwvlokjes kunnen geen verantwoordelijkheid meer dragen voor hun eigen acties. Dus gaan ze janken. Lenen kost geld 💰, dat weet iedereen, even 80k lenen en dan denken dat het niet terug hoeft.. Over out of touch gesproken.
Je bent inderdaad kompleet out of touch. Nogmaals het was geld lenen of voor altijd een bijbaan werken. Zie jij een mooie toekomst waarin alleen rijke kinderen kunnen studeren? Met alleen een bijbaan haal je het niet om je studie te betalen, 95% van mijn mede studenten Leende geldt omdat het nodig was en niet iedereen heeft ouders die kunnen of willen bijdragen. En het is toch logisch dat studenten boos worden als voorwaarden van een lening ineens veranderen. Als je iemand een lening aanbied voor 0 rente zodat die persoon dezelfde kans kan krijgen als een rijk persoon dan ben je gescammed als er dan vervolgens rente op komt. Daarbij is het bij sommige studies vrij normaal om met een 100k schuld of meer af te studeren, zoek maar eens op wat de gemiddelde studieschuld van een piloot is. Als je daar rente op gooid dan groeid bij veel mensen hun schuld sneller dan dat ze kunnen afbetalen. Zomaar die rente aanpassen is verwoestend voor veel mensen. Maja ws ben je een boomer die een prachtig huis kon kopen op 1 salaris. Dus wat ik zeg komt toch niet binnen.
Oh ja die generatie die twee wereldoorlogen meemaakte, de koude oorlog, de Cubacrisis, de oliecrisis, die generatie is inderdaad wel een pechgeneratie Of bedoel je die generatie die de schuld die ze bewust aangingen gewoon terug moet betalen?
Wat een boomer praat met slechte argumenten zeg
Gewoon nee.
Misschien dan de generatie die niet ging studeren, geen inflatiecorrectie kreeg en er enorm op achteruitging, terwijl de mensen die wel gingen studeren door een inflatie van 10% hun studieschuld zagen verdampen? Die zou je met wat fantasie ook wel een pechgeneratie kunnen noemen ja. Maar on a serious note. Als mensen zich nu in deze tijd, in ons land een pechgeneratie durven noemen, onderschrijft dat mijn stelling dat ze nooit hebben hoeven om te gaan met echte tegenslag. Slechte cijfers? mama gaat wel naar de juf toe hoor, moet ze maar beter les gaan geven. Uit een klimrek gevallen? Papa legt wel wat kussentjes onder het klimrek hoor, heb je volgende keer geen blauwe plek. Ben je even wat sipjes? Ga maar lekker met je iPad voor de televisie zitten hoor, er is vast nog wel iets op Netflix dat je nog kan bingen. Kuch je nu echt? We gaan wel even naar de dokter hoor, misschien heb je iets onder de leden. [https://www.jmouders.nl/helikopterouders-wat-zijn-effecten/](https://www.jmouders.nl/helikopterouders-wat-zijn-effecten/)
HELIHELIHELICOPTER
Ik identificeer mijzelf als Boeing AH-64 Apache gevechtshelikopter
Ik weet nog niet of ik een helicopter- of vliegtuigouder wil zijn. Ik ben een Osprey.
Mooi hoe je 10 minuten lang hebt lopen typen maar het leest nog steeds weg alsof je een idioot bent. Flikker op Boomer. Verkoop nog een huis ofzo.
Hoe wil je dat gaan kopen dan? Ik wil niet betaald worden in studieschuld
Je wordt gedownvote maar de huidige ouders van de nu jonge kinderen zou je toch echt een schop onder hun hol geven, man man man. Nooit een tegenslag gehad (de meeste dan), kinderen achter het scherm gedrukt, zodat ouders rust hebben, want opvoeden is zo moeilijk en kost tijd.. bla bla bla. Neem dan geen kinderen, je weet toch hoe seks werkt tegenwoordig, o nee, kop in het zand en maar door fokken..
Was natuurlijk wel makkelijker toen pap op 1 salaris een mooi huis met een tuin kon betalen.
Dat was niet zo makkelijk als je denkt. Het huis was een huurhuis ipv koop (meerendeels was huurder op eigenaar..) en men nam genoeg met minder. Geen 6 honden erbij. Geen dure aankopen. Meestal geen eigen auto etc. Ik zeg niet dat het nu slechter of beter is. Social media draagt bij aan het denken dat hetgeen we hebben nooit voldoende is. De wereld werkt niet meer zo als vroeger. De mentaliteit: Als je maar hard genoeg werkt, kom je er wel werkt niet meer in deze tijd. Dus er moet wat anders ontstaan. Neemt niet weg dat alle generaties andere en moeilijke uitdagingen hebben gehad..
6 honden? Als ik vergelijk hoeveel makkelijker het was voor mijn ouders, met hoeveel duurder het is voor mijn generatie dan zit daar gewoon een enorm verschil. Dezelfde stappen doen mensen nu op 2 inkomens. En dat is niet omdat ze er een cirkus bij houden.
>die twee wereldoorlogen meemaakte Ja alle mensen die dit jaar 106 worden die hebben qua wereldoorlogen behoorlijk pech gehad.
Oh de koude oorlog? Ook totaal niet alsof we dat momenteel wederom mee maken als het ware.
Eh nee op geen enkele manier zelfs
De dreiging is nu vele malen hoger en veel dichterbij + natuurlijk alle oorlogen die daadwerkelijk gaande zijn. Ik hoop toch dat je dit niet serieus meent.
Het is nu veel dreigender en dichterbij? Hoeveel dichterbij dan het plaatsen van kernwapens in je land wil je komen? Hoeveel dreigender dan een kernoorlog wil je komen. Ik zou eens kijken naar bijvoorbeeld de Cuba crisis voor je zoiets zegt.
De cuba crisis? Is dat in uberhaupt echt toepasselijk voor Nederland? Lag evengoed een tering end weg van Europa. Daarbij maakt het geen zak uit hoe dichtbij kernwapens staan. Je krijgt ze nooit met 100% succes uit de lucht. Of ze er nou een uur over doen of enkele minuten, het nucleaire hellevuur is een zekerheid als ze eenmaal afgeschoten worden. Er valt misschien nog wel te betwisten dat ten tijde van de Sovjet-Unie meer zekerheid was. Omdat de grootste nucleare macht toen niet (compleet) vol zat met idioten.
Sneeuwvlokjes? Het ironische aan dit is dat de mensen die dit zeggen vaak juist lopen te janken vanwege iemands seksualiteit of fysieke uiterlijk.
Nee hoor, meer over gebrek aan weerbaarheid
Zijn die ouders die je bedoelt niet toevallig jouw generatiegenoten?
Zeker, en heel duidelijk, kinderen opvoeden kunnen ze niet
Dus je bent het er mee eens dat veel kinderen met mentale problemen kampen dankzij slechte opvoeding van hun ouders?
Oh zeker, ze hebben zichzelf niet tot sneeuwvlokjes gemaakt
Heb jij zelf kinderen? Of sta je aan de wal te roepen hoe vreselijk alle anderen zijn?
Ik ben zelf bewust kinderloos. Ik weet dat ik niet geschikt ben om kinderen op te voeden. Dat betekent echt niet dat ik er geen mening over kan (en mag) hebben. Een boel mensen hebben een mening over abortus / euthanasie / politiek / etc. zonder zelf ervaringsdeskundige te zijn. Noem je dat ook allemaal roeptoeters?
Voor een deel wel ja. Zeker in het geval van euthanasie en abortus is het beter om een toontje lager te zingen als je er zelf niet mee te maken hebt, of nooit mee te maken zal hebben. Je mag er best iets van vinden, maar wel in het besef dat het voor jou makkelijk praten is vanuit je positie waarin zo'n onderwerp ver van je afstaat.
Dus alleen mensen die euthanasie hebben ondergaan mogen er een mening over hebben? Dan loop jij dus nu ook te roeptoeteren.
Ben toch best blij dat ik een therapeut had die het mij duidelijk kon maken dat het niet aan mij lag nadat ik aan de deur klopte met depressie klachten door 3 jaar lang "nee" te hebben gehoord bij zo'n 500 sollicitaties omstreeks 2008. Ben liever een sneeuwvlokje, dan verschrikkelijk ongelukkig, zuur en alleen. Zoals jou.
Meneer raaskalt wat, maar vergeet even dat een disproportioneel gedeelte van zijn eigrn generatie anti-depressiva slikt alsof het gummy beertjes zijn...
Ik weet niet precies op welke generatie je doelt, maar ik pak mezelf (28) even als voorbeeld. Ik weet niet wat jij ziet als tegenslag, maar uiteraard ervaart iedereen, ongeacht de generatie, tegenslagen in het leven. Wat het nu extra moeilijk maakt: 1. De huizenprijzen zijn een stuk sneller gestegen dan de lonen. Je kunt nu gewoon relatief veel minder makkelijk aan een huis komen, zij het huur of koop. Dat is een feit, en dat niet elke 18-jarige toentertijd ook meteen een huis kon kopen, doet niet af aan dit feit. 2. Onze koopkracht is enorm gedaald. Wederom een feit. Alles is verdriedubbeld in prijs, maar de lonen zijn wederom niet hoger. 3. De kredietnormen zijn nu een stuk strenger. 4. De pensioenregelingen zijn minder gunstig voor de huidige jongeren en de pensioenleeftijd is verhoogd. 5. De arbeidsmarkt is veranderd. Er zijn meer tijdelijke contracten en meer freelanceposities. Ergens 40 jaar vastgeroest aan een bureau zitten en in loon blijven stijgen, zit er niet meer in. Willen we dat? Wellicht niet, maar het zorgt toch echt voor meer zekerheid. En die VUT-regelingen e.d.? Tja, dat was vast leuk. 6. De werkdruk is overal enorm verhoogd. Er wordt gewoon steeds meer van je verwacht en je bent altijd bereikbaar voor je werkgever. De werk-privébalans is enorm verslechterd. 7. Veel jongeren maken zich zorgen om het klimaat en daarmee om onze toekomst op aarde. Ik kan nog wel even doorgaan.
Kijk elke generatie heeft tegenslagen, elke generatie heeft mentale problemen. Uw generatie loste dit op met alcoholisme en huiselijk geweld, mijn generatie zoekt therapie.
Ik weet niet precies op welke generatie je doelt, maar ik pak mezelf (28) even als voorbeeld. Ik weet niet wat jij ziet als tegenslag, maar uiteraard ervaart iedereen, ongeacht de generatie, tegenslagen in het leven. Wat het nu extra moeilijk maakt: 1. De huizenprijzen zijn een stuk sneller gestegen dan de lonen. Je kunt nu gewoon relatief veel minder makkelijk aan een huis komen, zij het huur of koop. Dat is een feit, en dat niet elke 18-jarige toentertijd ook meteen een huis kon kopen, doet niet af aan dit feit. 2. Onze koopkracht is enorm gedaald. Wederom een feit. Alles is verdriedubbeld in prijs, maar de lonen zijn wederom niet hoger. 3. De kredietnormen zijn nu een stuk strenger. 4. De pensioenregelingen zijn minder gunstig voor de huidige jongeren en de pensioenleeftijd is verhoogd. 5. De arbeidsmarkt is veranderd. Er zijn meer tijdelijke contracten en meer freelanceposities. Ergens 40 jaar vastgeroest aan een bureau zitten en in loon blijven stijgen, zit er niet meer in. Willen we dat? Wellicht niet, maar het zorgt toch echt voor meer zekerheid. En die VUT-regelingen e.d.? Tja, dat was vast leuk. 6. De werkdruk is overal enorm verhoogd. Er wordt gewoon steeds meer van je verwacht en je bent altijd bereikbaar voor je werkgever. De werk-privébalans is enorm verslechterd. 7. Veel jongeren maken zich zorgen om het klimaat en daarmee om onze toekomst op aarde. Ik kan nog wel even doorgaan.
1. Huizenprijzen zijn zeker gestegen, lonen ook (hoewel inderdaad minder). Je kunt nog steeds prima aan een huis komen, alleen willen veel mensen graag op dezelfde plaats wonen. Terwijl de flexibiliteit die werkgevers bieden toeneemt (zowel in locatie van het werk, als in tijd) wil iedereen nog steeds op 5 minuten fietsen van z'n werk wonen, om vervolgens thuis te gaan werken 2. Koopkracht is voor iedereen gedaald. Loongolven lopen altijd 1-2 jaar achter op de inflatie. Dit is alleen iets dat een complete generatie nog nooit heeft meegemaakt. 3. We zijn in een kredietcrisis geraakt omdat mensen zonder inkomen leningen kregen aangesmeerd die ze nooit terug konden betalen. Dat was ongeveer van 2007-2010. We zijn wellicht wat doorgeschoten, maar om te voorkomen dat dit nog een keer gebeurt, lijkt het mij vrij logisch dat er nu weer iets beter nagedacht wordt over wat mensen kunnen lenen. 4. De eindloonregelingen zijn echt al heel heel heel oud. Dat zijn een paar mensen die die nog hebben. Met de hervorming van de pensioenen is het de groep van 40-55 die er het meest op achteruit gaan. Dat is ook de groep die je het minste hoort 5. De rechten voor de werknemers zijn in dezelfde periode ook gigantisch toegenomen. Kijk bijvoorbeeld naar een belemmeringsverbod in de WAADI. Dat was van tevoren compleet dichtgetimmerd met relatie- en concurrentiebedingen. Daar is de wetgever intussen veel makkelijker in geworden. Opzegtermijnen zijn beter gereguleerd, terwijl ontslagbescherming is gebleven. 6. Bereikbaar zijn is een keuze. Ik zal best 's avonds mail binnen krijgen, maar dat wil niet zeggen dat ik meteen moet antwoorden. Mail is een asynchroon communicatiekanaal. Als mensen me 's avonds bellen is dat ook gewoon jammer. Ik heb al jaren geleden m'n voicemail uitgeschakeld en opnemen doe ik ook meestal niet. 7. Klimaatzorgen zijn zo oud als de jaren 80. We begonnen met een gat in de ozonlaag. Dit was onherstelbaar en we zouden allemaal dood gaan aan kanker. We voerden beleid, en de hysterie bleek ineens overtrokken. De verwachting is intussen dat in 2060 zelfs het laatste gat gesloten is. We hebben de zure regen gehad, die alle bomen zouden dood gaan en we waren reddeloos verloren. Er kwam beleid, en nu hoor je er niemand meer over. Nu doen we hysterisch over opwarming, de stijging van de zeespiegel en hebben we wederom een onomkeerbaar probleem. Niets nieuws onder de zon dus eigenlijk.
>1. Huizenprijzen zijn zeker gestegen, lonen ook (hoewel inderdaad minder). Je kunt nog steeds prima aan een huis komen, alleen willen veel mensen graag op dezelfde plaats wonen. Terwijl de flexibiliteit die werkgevers bieden toeneemt (zowel in locatie van het werk, als in tijd) wil iedereen nog steeds op 5 minuten fietsen van z'n werk wonen, om vervolgens thuis te gaan werken Wat is dit voor anekdotisch bewijs? Er zijn genoeg starters die bereid zijn om niet dichtbij hun werk te gaan wonen en die ook niet in een grote stad willen wonen. We hebben een woningtekort en studieschuld zit in de weg. Je kunt zeggen wat je wilt over waarom veel jongeren een studieschuld hebben (wederom: alles duurder, koopkracht minder, slechte voorlichting), maar of je het nu een slechte persoonlijke keuze vindt, maakt het probleem niet minder groot. Mijn partner en ik, beiden hoogopgeleid en fulltime werkzaam, hebben met veel moeite een huis in buttfuck nowhere kunnen kopen. Daarnaast heb je tegenwoordig veel meer eigen geld nodig. Dat brengt ons weer terug bij het punt: alles duurder, koopkracht minder, sparen is moeilijker. >2. Koopkracht is voor iedereen gedaald. Loongolven lopen altijd 1-2 jaar achter op de inflatie. Dit is alleen iets dat een complete generatie nog nooit heeft meegemaakt. Ja, maar een gedaalde koopkracht komt toch minder hard aan als je een afbetaald koophuis hebt, een levenlang je vermogen hebt kunnen opbouwen, een mooie pensioenregeling of een flink loon hebt dat starters nog moeten opbouwen. >3. We zijn in een kredietcrisis geraakt omdat mensen zonder inkomen leningen kregen aangesmeerd die ze nooit terug konden betalen. Dat was ongeveer van 2007-2010. We zijn wellicht wat doorgeschoten, maar om te voorkomen dat dit nog een keer gebeurt, lijkt het mij vrij logisch dat er nu weer iets beter nagedacht wordt over wat mensen kunnen lenen. Het is inderdaad logisch, maar maakt dat het minder waar? Een generatie plukte er de vruchten van, de ander niet. De logica van de consequenties maakt dan toch niet uit? >4. De eindloonregelingen zijn echt al heel heel heel oud. Dat zijn een paar mensen die die nog hebben. Met de hervorming van de pensioenen is het de groep van 40-55 die er het meest op achteruit gaan. Dat is ook de groep die je het minste hoort Ja, ze zijn oud. Maakt dat het minder waar? Of moet de vergelijking alleen voor jou specifiek gelden? Dat jij die groep het minste hoort vind ik opvallend, want die laten zich wel degelijk horen. Maar het is ook een opeenstapeling van alle bovengenoemde dingen. Als het op andere vlakken mee zit, kun je één financiële tegenslag beter opvangen. Als niks mis mee zit, is alles opgeteld bij elkaar een reden tot zorg. >5. De rechten voor de werknemers zijn in dezelfde periode ook gigantisch toegenomen. Kijk bijvoorbeeld naar een belemmeringsverbod in de WAADI. Dat was van tevoren compleet dichtgetimmerd met relatie- en concurrentiebedingen. Daar is de wetgever intussen veel makkelijker in geworden. Opzegtermijnen zijn beter gereguleerd, terwijl ontslagbescherming is gebleven. Ja, maar wederom: verandert dat mijn punt? Er zijn altijd dingen die beter zijn geworden, maar doen die de dingen die achteruit zijn gegaan dan teniet? Appels met peren, dit. >6. Bereikbaar zijn is een keuze. Ik zal best 's avonds mail binnen krijgen, maar dat wil niet zeggen dat ik meteen moet antwoorden. Mail is een asynchroon communicatiekanaal. Als mensen me 's avonds bellen is dat ook gewoon jammer. Ik heb al jaren geleden m'n voicemail uitgeschakeld en opnemen doe ik ook meestal niet. Fijn dat jouw werkgever dat oké vindt, maar de verwachting ligt voor veel mensen, jong of oud toch echt een stuk hoger. Als iedereen om je heen voldoet aan die verwachting en jij niet, wat gebeurt er dan? >7. Klimaatzorgen zijn zo oud als de jaren 80. We begonnen met een gat in de ozonlaag. Dit was onherstelbaar en we zouden allemaal dood gaan aan kanker. We voerden beleid, en de hysterie bleek ineens overtrokken. De verwachting is intussen dat in 2060 zelfs het laatste gat gesloten is. Dit is natuurlijk geen logische redenatie. [dankzij het Montreal Protocol](https://www.weforum.org/agenda/2023/09/ozone-layer-hole-update-nasa/) is het gat in de ozonlaag zo gekrompen. Niet omdat de hysterie overtrokken was. Dat is als zeggen dat vaccinaties tegen polio onnodige hysterie zijn, omdat polio niet meer voorkomt tegenwoordig.
Ja hoor opa, kom maar mee, het is bedtijd.
De post-master opleiding tot gz-psycholoog is de bottleneck. Genoeg mensen met een master klinische psychologie die zitten te springen om gz-psycholoog te worden, maar de plekken zijn er te weinig. Heb zelf gekozen voor sociale psychologie, want ik heb in de jeugdzorg gewerkt, en man wat werd ik depressief van hoe huidige zorgstelsel in elkaar steekt.
Mijn broertje studeert psychologie en ik hoorde van hem dat je met een master psychologie geen zelfstandig werkend psycholoog mag zijn. Daar is nog een extra certificaat van €10.000 voor nodig. Dan snap ik ook wel dat er een tekort is. Bizar dit.
Ja, daar zou best iets in kunnen veranderen. De echte klinische gespecialiseerde zorg zou ik overlaten aan psychologen die deze specialisatie hebben, maar het zou een hele verbetering zijn als mildere psychologische zorg geboden kan worden door een basispsycholoog met alleen een master. Net zoals je basisartsen hebt en gespecialiseerde artsen.
Absoluut!
Om dit even te nuanceren (ik ben zelf basispsycholoog): je kunt diagnosticeren en therapie geven maar het moet gesuperviseerd worden. Dus ik heb 1 uur per week supervisie om mijn caseload te bespreken en mijn supervisor moet mijn diagnostiekverslagen meelezen en groen licht geven voor de keuzes die ik maak en moet uiteindelijk de diagnose (of de afwezigheid er van) goedkeuren. Het is niet zo dat je niks zelf doet dus.
Ah, dankjewel voor de informatie :) Hoe het mij was verteld was dat er altijd iemand bij je moet zitten, dus dat je eigenlijk een 2e psycholoog hebt ter begeleiding. Goed om te weten hoe het echt werkt, dankjewel :)
Ah, nee dat heb ik nog nooit gezien of gehoord. Basispsychologen mogen in principe alles zelf (voor bepaalde dingen moet je wel aanvullend certificaten halen zoals EMDR), maar er wordt dus wekelijks meegekeken en verslagen worden gesuperviseerd (:
Als verwijzer vind ik dit zo enorm frustrerend, laat staan hoe mijn cliënten het ervaren. Er zijn verschillende terechte en onterechte redenen waarom de wachtlijsten zo lang zijn.
Wat zijn volgens jou de terechte en onterechte redenen?
Wat zijn bijvoorbeeld enkele terechte en onterechte redenen?
Niet dragonlover8, maar ik ben psycholoog. De zorg is de afgelopen jaren onwijs afgebouwd in financiering. Het afbouwen van bedden in de klinische ggz heeft ertoe geleid dat zwaardere problematiek ambulant (dus thuiswonend en op de poli’s) terecht is gekomen. Hierdoor duren de behandelingen op de polis langer en zijn ze (soms) belastender voor de mensen die daar werken. Als je dus met iets relatiefs simpels komt, sluit je met die mensen in de rij aan. Veel mensen denken dan “lange wachttijd, laat maar het gaat nog wel” en dan verergert hun problematiek ook. De opleidingsplekken voor GZ-psychologen worden slechts mondjesmaat uitgebreid. Hierdoor hebben we tekorten aan regiebehandelaren (eindverantwoordelijken). Dat gaat ten koste van de kwaliteit van zorg. Want dan heb je als regiebehandelaar zoveel mensen dat je dat eigenlijk niet goed kan overzien (maar wel moet). Uitval in de ggz is ook vrij hoog volgens mij, want mensen hebben daarnaast nog een leven waarin van alles gebeurt en hulpverleners zijn meestal niet de mensen die gewoon om 17u naar huis gaan ongeacht wat er speelt. Daar komt dan nog de druk van de zorgverzekeraars bij met targets en bonussen voor aantal individuele patiënten in behandeling. Hierdoor zijn veel instellingen/praktijken niet meer bereid om zeer complexe problematiek op te nemen, tenzij het echt hun corebusiness is. Daar zijn er dus nog maar een paar van over en de wachtrijen zijn daar dan weer gigantisch. Of ze doen dan 1 deel en dan moet je bij de volgende weer in de rij. Wat mij betreft een vrij giftige cocktail waar zowel patiënten als medewerkers de dupe van worden helaas.
Hier zie je inderdaad al gebeuren wat we in de ziekenzorg nog gaan tegenkomen (o.a. door vergrijzing). Dat vele moeilijke ziektebeelden tegelijkertijd bij mensen gaan spelen, waardoor de hyper specialistische zorg vastloopt omdat die enkel en alleen hun eigen specialisem behandelen - en dan weer iemand moeten doorverwijzen voor de volgende.
Ik sta momenteel op de wachtlijst met een wachtijd van 4 maanden. Geen prettige jeugd gehad wat heeft geleid tot een angststoornis vanaf mijn 15e verslaafd aan de hasj en vanaf mijn 18e gokverslaafd ik was 26 toen ik hulp zocht. Inmiddels ben ik 27 en de gokverslaving is naar mijn mening de ergste die je kan hebben. ZOEK HULP het heeft mij bijna mijn leven gekost. Momenteel gaat het redelijk ik ben gestopt met gokken en blowen alleen heb ik hulp nodig voor mijn ptss en het verwerken van mijn traumas. Hopelijk word ik gelukkig en krijg ik rust.
Wat ontzettend sterk van je dat je gestopt bent met gokken en blowen. Het is ongetwijfeld ontzettend lastig. Ik hoop echt heel erg dat je zo snel mogelijk de verdere hulp krijgt die je nodig hebt. Hou vol!! Emdr gaat het zwaarste zijn dat je doet op dat moment, maar het doet echt wonderen. Veel liefs
Bedankt 🫶🏼
Een verslaving is een ziekte. Iemand met een verslaving hoort gewoon direct hulp te krijgen, net als iemand die zijn been breekt oid en niet achteraan te sluiten in de rij voor de GGZ.
Sja, maar je komt bijna per definitie niet in aanmerking voor een psycholoog als je geen formele diagnose/classificatie hebt. Dat geldt in ieder geval voor behandelingen die vergoed worden door de zorgverzekeraar. Dus ga er maar vanuit dat je de wachtrij deelt met mensen die allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Als er nog 20 mensen met een gebroken been in de wacht zitten kun je ook helaas gewoon achteraan aansluiten
Ben het met je eens maar een verslaving zal niet je leven beroven en kan je meestal zelfs alleen overleven, betekent niet dat je geen hulp mag krijgen maar we hebben maar zoveel doktoren en een grote aantal mensen die hulp nodig hebben Weet bijna zeker dat er meer mensen die hulp nodig hebben dan dat er doktoren zijn Misschien door A.I. (Artificial Intelligence ) kan dit sneller en beter gaan Maar nu met de hoeveelheid mensen op de wereld is dat lastig om goed te verwezenlijken....
Zeggen dat eem verslaving een ziekte is is de verantwoordelijkheid ergens anders dan bij jezelf neerleggen.. Voor sommige werkt dat inderdaad..en ook als deze mensen gestopt zijn worden ze de rest van hun leven gekweld door het beeld dat ze nou eenmaal ziek zijn met een verslaving. Daar vechten ze dan hun hele leven tegen. Soort onderdeel van hun indentiteit wordt het dan. Ik ben meer voorstander van wel verantwoordelijkheid nemen. Als je dan over je verslaving heen bent, ben je er ook echt vanaf. Zonder bullshit dat je heel je leven verslaafd blijft. Mijn mening. Hoe ik erin sta. Offended? Downvote maar.
Zeggen “eigen schuld dikke bult” voelt goed maar levert geen oplossing. Want iemand die z’n been breekt omdat ‘ie zonodig van een berg af moet skiën wordt ook gewoon behandeld. Je had het kunnen voorkómen, klopt helemaal. Maar als je zo iemand weer op de rit wil zetten helpt het niet om te ontkennen dat er nu een probleem is wat opgelost moet worden.
Dat zeg ik ook niet. Ik ontken de problemen niet. 100% mee eens dat die er zijn. Maar je kan gaan wachten tot je weer gezond gepampered word of je kan er zelf meer verantwoordelijkheid voor nemen. En die keuze is er elke dag. En die keuze kan je zelf maken. Hoe moeilijk dat ook is voor mensen in zon positie, IS die keuze er wel. Dat kan je ontkennen. En dan leg je de verantwoordelijkheid dus ergens anders neer dan bij jezelf. Dan maak jij het letterlijk moeilijker voor jezelf. Dat zijn gewoon feiten. Vervelend om te horen, maar het is wel zo.
Gelijk mensen "offended" noemen is echt hilarisch sneu. Niemand is "offended". zo belangrijk ben je niet. Mensen zijn het gewoon niet met je eens of denken (terecht) dat je wat doms hebt gezegd.
Niet mee eens. Zoveel downvotes laat duidelijk zien hoe pijnlijk mensen het tegenwoordig vinden om zelf verantwoordelijkheid te nemen. Ik zeg gewoon dat verantwoordelijkheid nemen de juiste keuze is, wat opjectief gezien gewoon waar is. Als je feitelijke meningen downvote omdat je gevoelens daardoor geraakt worden ben je snel offended. Weet je wat ze doen bij de ggz? Ze leren je daar om verantwoordelijkheid te nemen voor de dingen waar je tegenaan loopt. DUs1, jullie zitten te klagen dat je niet snel genoeg hulp krijgt, en 2, die hulp leerd je juist om zelf met problemen om te gaan, en 3, als ik dat dan zeg dan word ik gedownvote. Het is nou eenmaal een feit dat mensen online het heerlijk vinden om met zn allen in de slachtofferrol te kruipen. Mag ook. Doe je ding. Maar dat aanwijzen mag ook.
Gast. IEDEREEN weet dat. Je zegt hier echt helemaal niets controversieels, bijzonders of nieuws. Je snapt overduidelijk niet wat het probleem is, zegt iets wat super basic is en doet dat alsof je een hele edgy mening hebt ofzo. Dat heb je niet. Je laat hier alleen merken dat je het probleem niet snapt en niet mee kunt doen met het gesprek. Daarom downvoten mensen je. Alsof je in een gesprek over botbreuken zegt: "Ja, je kunt ook gewoon een pleister plakken als je je hebt geschaafd, en zorgen dat je je voet niet stoot enzo,.. oh, ben je nu offended als ik dat zeg?" Je klopt bij de GGZ aan als je er met "eigen verantwoordelijkheid" niet meer uitkomt, om wat voor reden dan ook.
Mee eens..ik heb geen edgy mening. 95% van de mesen snapt dat. De andere luide 5% is alleen maar boos en wil onder geen geding uit de slachtofferrol kruipen. En niet iedereen weet dat. Dat type mensen is alergisch voor de term 'verantwoordelijkheid'. Alles is de schuld van iemand anders. En ik snap het probleem dondersgoed. Ben er zelf doorheen gegaan. Gelukkig zonder de illusie dat het allemaal aan anderen of aan mijn omgeving ligt. Bevalt me zeer goed die mindset. Ik bedoel, ik heb ook lang zo gedacht, maar daarom is het voor mij nu zo kristal helder hoe idioot dat was.
Ik ben op wilskracht gestopt en dat heb ik vaker gedaan. Het gaat dan een aantal maand goed tot die ene keer, 1 is teveel 2 is te weinig. Zodra ik één hijsje neem of één gokje waag in het online casino ben ik machteloos. Blowen en gokken werkt bij mij ontzettend goed om alles te vergeten. Het word tijd dat ik mijn verleden ga aankijken en verwerken daar heb ik hulp bij nodig middels EMDR. Hopelijk ben ik in juli aan de beurt. Ik ben mij bewust dat verslaving een ziekte is en ik heb er totaal geen probleem mee als ik nooit meer een joint kan roken of een gokje te wagen. Het zijn toch de verboden middelen dat enigzins word goed gekeurd door de maatschappij. Momenteel heb ik mijn verslaving omgezet in iets positiefs namelijk sporten. Vanochtend 06:00 was ik in de regen aan het hardlopen. Vanavond ga ik naar de sportschool en nu ben ik gewoon aan het werk in de bouw.
Lekker bezig maat! Hulp vragen is nooit verkeerd natuurlijk.
Ik vind het jammer dat je gedownvote wordt, ik ben het met je eens over verantwoordelijkheid nemen. Hoewel ik niet vind dat de complete verantwoordelijkheid bij de verslaafde zelf ligt omdat ik het logisch vind dat deze mensen verslaafd raken en er weinig/niks aan konden doen, Geloof ik ook zeker dat een verslaafde verantwoordelijk kan nemen over de verslaving(het herstel ervan) en het niet een oneindige strijd hoeft te zijn en ben het er ook niet mee eens met dat het een ziekte zou zijn. In Schematherapie heb ik geleerd over verschillende modi die wij allen als mens hebben. Zo is er de onthechte zelfsusser modi, dit is een bescherm modus om gevoelens te dempen, een modus veel aanwezig bij verslaafden. Oa door bewust van te zijn geraakt van de verschillende modi’s heeft me dat geholpen om van mijn verslaving af te komen.
Natuurlijk zijn er externe aanwijsbare oorzaken voor een verslaving. Helemaal mee eens. Alsnog is het jezelf die de verslaving hebt. Meest schone en 100% eerlijke manier is om daar 100% verantwoordelijkheid voor te nemen. Nomaals mijn mening. Dat is graag hoe ik er zelf mee om ga. Werkt voor mij echt supergoed.
Snap ik. Dat ben ik ook met je eens.
Je bent goed op weg man. Sterk van je, props. Ik geloof dat je gelukkig gaat worden je bent iig goed op weg voor langdurig geluk.
Grappig dat iedereen het hier heeft over maanden... Was het maar zo'n feest. 2 jaar is voor bepaalde instanties niet eens bijzonder meer.
Ik heb 3 jaar en 1 maand op een wachtlijst gestaan terwijl ik suïcidaal was.
Dan heb je toch iets héél erg goed gedaan!
De eerste keer stond ik een half jaar op de wachtlijst , daarna 1 jaar en de derde keer anderhalf jaar. Als ze me de eerste keer correct gediagnosticeerd hadden was dit allemaal niet nodig geweest.
Ik word er echt gek van
Wat een gestoorde situatie!
Mischien de vraag eens stellen waarom het zo druk is? Hoe komt dat nu eigenlijk?
Te veel mensen zoeken te snel hulp, willen via de gratis zorglijnen en niet zelf dokken voor gesprekken, zoeken snel hulp bij de grote en specialistische instanties en er komen steeds zo veel meer regeltjes en processes + opleidingen die bahndelaren moeten hebben/doen dat er weinig en krimpend plek is.
Wat is er mis met snel hulp zoeken? Als je te lang wacht met hulp zoeken is de kans alleen maar groter dat je psychische problemen erger worden, zo kan een lichte depressie zwaar worden, of kunnen je problemen uit de hand lopen waardoor dit een negatieve invloed heeft op je omgeving en de rest van de maatschappij. Als je psychische hulp zoekt is de eerste stap toch de huisarts. Je komt eerst uit bij de praktijkondersteuner voordat je echt bij een psycholoog uitkomt. Deze kan hulp bieden bij lichte problemen die uit de hand kunnen lopen, denk aan stress, relatieproblemen, gebroken hart, rouwen etc. Wat betreft niet zelf willen dokken: het uurtarief van een psycholoog is snel 140-160 euro per uur. Als we even €150 nemen, kom je uit op €650 per maand voor een wekelijks bezoek. Veel geld voor de meeste mensen, zeker jongeren.
Dat is goed in de gevallen dat het nodig is, maar er zijn dus ook veel gevallen waar het niet nodig is. Huisartsen zijn geen goede filter voor doorverwijzingen(wat ze niet erg kwalijk wordt genomen). Een intake of screening of iemand echt hulp nodig heeft en hoeverre is toch 1 a 2 gesprekken en wat vragenlijsten die moeten worden uitgewerkt. Kost veel tijd en maakt wachttijden lang. edit: het punt over geld was inderdaad zinloos en kut. Geen idee waarom ik het eringooide. Moet eringeslopen zijn door het scrollen langs wat andere posts.
Als de huisarts je direct doorverwijst naar de GGZ, zonder eerst met een poh te praten, zal een huisarts toch wel voldoende ernst in de situatie zien. Als de behandeling bij de poh niet aanslaat, is het toch logisch dat je doorverwezen wordt? Als de klachten niet afzwakken of zelfs toenemen, is dit duidelijk onvoldoende en is meer nodig. Ik vind het nogal vreemd dat jij mensen die hulp zoeken het wel kwalijk kunt nemen dat ze hulp zoeken, maar huisartsen die volgens jou te vroeg doorverwijzen niets kwalijk wilt nemen.
Ik neem het ze beiden niet kwalijk. Je bent zelf ook geen expert en psychische klachten kunnen/zijn erg ingewikkeld. Het zorgt wel voor een probleem als er te veel mensen die verder hulp willen zijn en toch nog een aardig deel ervan moet worden verwerkt.
Na een huisarts zit er ook nog een triagedienst tussen die beoordeelt of de verwijzing goed is gedaan en dat indien nodig extra nagaat.
Zelden zo een onzin gehoord.
[удалено]
Ik denk dat het enorm gecompliceerd is geworden. Pa en ma moeten werken en kind gaat de opvang in. Is dat altijd goed voor het kind? Er moet altijd op school gepresteerd worden. Kinderen staan onder druk. Waarom? Als de school goed scoort krijgen ze meer geld. Er zijn ontzettend veel mensen Nederland in gehaald, vooral uit oorlogs en autoritaire gebieden met aardig wat trauma's. Aan de andere kant is de op de zorg bezuinigd. Kinderen , jong volwassenen, zien geldstromen buiten hun bereik. Geen woning, geen vooruitzichten, geen gelijke kansen. Als een ouder in de bijstand zit weet je al wat dat met gezondheid en toekomst gaat doen. Buitensporig dure boodschappen , electriciteit, woonlasten, ...... Een overheid die al vijftien jaar managed op geld en de bevolking afvalt. Toeslagen affaire, gas in Groningen, banken crisis, en vooral geen gelijkheid. Geheime belasting afspraken, zwartlakken , geen geheugen aan hebben. Privatisering zou concurrentie opleveren en alles goedkoper maken. In praktijk heeft men de graaiers zonder moreel losgelaten. Zullen we de banken als voorbeeld nemen? Tel daar covid , social media , ukraine gaza etc bij op en ik ben niet enorm verbaast dat we in deze situatie zitten. Qua voorbeelden kunnen we nog wel doorgaan.
Het punt is juist dat wanneer je hulp zoekt wanneer je aan de beginfase van problemen staat je er ook vaak weer snel uitkomt met hulp. Ikzelf heb inmiddels 2x een depressie gehad, net weer uitbehandeld voor de tweede en nu nog zo'n 10 maanden m'n antidepressiva doorslikken voordat ik mag gaan afbouwen - mits het niet nogmaals mis gaat in die tijd. Zelf had ik hulp gezocht toen ik het weer mis voelde gaan de tweede keer, gezien m'n eerdere ervaring met een psycholoog en wetende hoe die gesprekken gaan dacht ik na hooguit 5 sessies er wel weer bovenop te zijn en op eigen benen verder te kunnen - zonder medicatie. Vervolgens heb ik maanden moeten wachten op een behandeling (en nee, een privé psycholoog kon ik ook niet betalen) en met resultaat dat ik in plaats van me gewoon kut voelde en ff hulp nodig had om uit die spiraal te komen, te kampen had met gedachten aan zelfmoord, aan de antidepressiva moest, en vervolgens na een jaar behandelingen een verlenging heb gehad van nóg een jaar aan behandelingen. Dit is dus 2 jaar lang behandeling + 3 jaar medicatiegebruik omdat ik niet snel geholpen kon worden in plaats van zo'n 5 sessies (zo'n 3 maanden hulp) waarna er iemand anders geholpen kon worden door die psycholoog. Het zou goedkoper zijn als je direct geholpen kon worden wanneer je "te snel" hulp zoekt.
Ik heb in mijn hele carrière 1 iemand na een intake weggestuurd omdat er eigenlijks niets was. En hij zat er omdat zijn vrouw vond dat hij moest. Op zich is dat reden genoeg voor een verwijzing van de huisarts. Maar een traject zou niets veranderen. Ik heb ze verwezen naar relatietherapie. Maar ik heb nog nooit iemand aan tafel gehad die “te snel” hulp had gezocht. In Nederland denken mensen juist lang “ik moet me niet zo aanstellen” en dan uiteindelijk komen ze omdat het echt niet meer gaat.
Ik moet zeggen dat het bij mij verrassend snel ging.. Had wel een stuk of 6 aanmeldingen gedaan, en bij twee kon ik binnen 2 maanden terecht (één b-ggz en één s-ggz) die b-ggz wees me af omdat ik beter s-ggz kon krijgen, nu net de eerste afspraak gehad en hopelijk wijst deze me niet af.. maar opzich de aanmeldingen gingen soepel en snel!
Via mijn werkgever zat ik er binnen 3 weken, om wat trauma weg te werken via EMDR. Grote werkgevers hebben soms wel eens wat kortere lijntjes :)
Ze hebben diepe zakken en kunnen "privé psychologen/coaches" betalen. Vaak ZZPers die alleen voor bedrijven werken.
Er is meerder soorten hulp. BasisGGZ zijn de wachttijden nog wel redelijk te doen. Wordt het complexer en het je specialistischeGGZ nodig dan kunnen de wachttijden oplopen. BasisGGZ zijn de wachttijden vaak korter omdat dit ook een X-aantal sessies zijn.
Klopt, betekend verder niet dat grote werkgevers nog wel eens kortere routes hebben.
Vooral geld. Zelf heb ik EMDR nodig, wachtlijst 2 jaar. Wachtlijst via een zzper (zelf betalen), 2 weken. Dan kan het zelfs in de avonden!
Dit dus, als je de sessies zelf kan betalen kan je meestal zeer snel terecht
Maar dan loop je wel het risico terecht te komen bij iemand die niet echt weet wat ze doen, iedereen mag zich EMDR-therapeut noemen. Neemt niet weg dat 2 jaar wachtlijst echt verschrikkelijk is natuurlijk, sterkte!!
Ja en wanneer je de EMDR verkeerd uitvoert. Kan het probleem alleen maar groter worden.
Ik stond anderhalf jaar op de wachtlijst voor een ADHD diagnose op volwassen leeftijd. Daarna kon de behandeling pas starten. Het loopt echt de spuigaten uit sinds de pandemie. Anderhalf jaar..!!! En gedurende die periode zonder enige vorm van hulp zijn er andere gerelateerde problemen ontstaan, waardoor de totale zorgkosten en schade aan mijn fysieke en mentale gezondheid alleen maar opstapelden. De grap is: als je zegt dat je zelfmoordneigingen hebt word je direct geholpen. Zo niet, dan mag je achteraan de rij rotten. Tis een kwestie van tijd voordat men dit massaal door heeft en gaat liegen over suïcidaal zijn om voorrang te krijgen, tot ook de suïcidale mensen op een wachtlijst komen te staan, met alle gevolgen van dien. Maar hier hoor je de overheid niet over.
[удалено]
Ik ben jaren onder behandeling geweest en heb verschillende therapieën en medicijnen voorgeschreven gekregen. Niets hielp en ik begreep niet waarom. Na het zien van een youtube video (!) realiseerde ik me dat mijn therapeuten waarschijnlijk een persoonlijkheidsstoornis probeerden te behandelen terwijl ik eigenlijk een ontwikkelingsstoornis heb. Dus ik naar de huisarts voor een verwijzing en die kreeg ik. Een jaar later was ik eindelijk aan de beurt bij de afdeling ontwikkelingsstoornissen. Uiteindelijk gediagnosticeerd met autisme en adhd op mijn 35e. Daarna opnieuw op de wachtlijst voor therapie en daarna opnieuw op een wachtlijst voor een psychiater. Natuurlijk vertoonde ik als kind al symptomen, maar geen enkele volwassene vond het blijkbaar nodig om mij te helpen. Ik kwam begin 20 voor het eerst binnen bij de ggz met een eetstoornis. Als men me toen direct de juiste diagnose had gegeven had ik niet nog 15 jaar hoeven doormodderen. Ik denk dat het probleem ‘m ook een beetje zit in het gebrek aan kennis over hoe ontwikkelingsstoornissen zich uiten in (volwassen) vrouwen en mensen die niet wit zijn. Het behandelen van een ontwikkelingsstoornis is makkelijker en baat het niet dan schaadt het (meestal) niet. Het gevoel dat ik krijg is dat behandelaren hun vingers niet willen branden aan het diagnostiseren van een ontwikkelingsstoornis bij een volwassene, want dat maakt het behandelen opeens een stuk ingewikkelder. Natuurlijk is bij het krijgen van mijn diagnose mijn probleem niet opgelost, want in deze neoliberale hel is er gewoon geen uitweg of oplossing voor mensen die een beperking hebben die je niet aan de buitenkant kunt zien. Anyway, zelfdiagnose is niet ideaal maar soms is het nodig omdat de professionals het blijkbaar niet (altijd) kunnen. Ik denk dat er veel en veel meer mensen zijn zoals ik, die worstelen en nu via social media er achter komen wat hun probleem is of kan zijn. En die mensen verdienen ook het om de juiste hulp te krijgen.
Die zelfdiagnoses, daar heb ik wel eens wat akkefietjes op socials over gehad. Want als je zegt dat zelfdiagnoses schadelijk zijn, ben je opeens een "gatekeeper" en tegen mentale gezondheid. Daar word je wel eens moedeloos van als volwassene die wel een (of meerdere) diagnose heeft. Iemands klachten zijn hartstikke valide, maar zoals je al aangeeft, het word een bottleneck voor de mensen die echt problemen hebben (met hun studie of baan), en daar hulp voor nodig hebben. En we leven wel in een land (en eigenlijk de hele westerse wereld), waar alles op papier moet, en alles verantwoord moet worden bij de verzerkeraar. Geen hulp voor een (arbeidsongeschiktheids)uitkering, geen passende jobcoach, en dat heb je soms wel nodig; zeker als je meerdere keren uitvalt. Op socials zie ik vooral dat mensen stoornissen als identiteit, en als clout gebruiken. "kijk mij lekker gek zijn. Ik vergeet wel eens wat, dus ik heb ADHD".
Social media is echt een gift en een curse in deze situatie. Voor mensen die daadwerkelijk een diagnose krijgen en door social media denken "goh, dat klinkt bekend" is het een goed iets en ook voor begrip en acceptaite voor mentale gezondheid is het een goed middel. Helaas is er ook de keerzijde van mensen die zeggen dat ze iets hebben voor 'aandacht'. Al lijkt mij persoonlijk dat deze mensen er wel goed uit te filteren zijn door goeie begeleiders/zorgprofessionals.
Het suïcide stuk kan ik niks over zeggen, maar ik sta nu als 28 jarige vrouw ook al 1+ jaar op de ADHD-diagnose wachtrij. Ik merk dat ik mentaal flink bergafwaards ga, maar handvaten en hulp is er niet zonder diagnose. Ondertussen ben ik ontzettend bang dat het mijn werk gaat beïnvloeden en ik mijn baan verlies. Hopelijk ben ik snel aan de beurt.
Huisartsen kunnen, mits ervaren en hierbij comfortabel, de diagnose ADHD stellen en deze ook zelf behandelen. Bij laagcomplexe gevallen behandel ik ze ook zelf.
Het is helaas al een hele tijd zo. In de geestelijke gezondheidszorg voor de jeugd helaas ook bar en boos. Ik snap werkelijk niet dat er in de politiek totaal geen aandacht voor is. Waarom was dit geen onderwerp in de tijd van de verkiezingen? Waarom is dit geen onderwerp in het plan van de nieuwe regering?
Dit is ook een probleem wat voornamelijk komt door de zorgverzekeraar. Die koopt maar een bepaald aantal uur in. Wanneer die uren "op" zijn kan een psycholoog je niet meer aannemen. Het kan dus zijn dat jouw buurman met een andere zorgverzekeraar bij diezelfde psycholoog wel terecht kan. Lang leve de privatisering 🖕🏻 De echte reden dat de zorg tering duur wordt.
Ik ben niet onbekend met de GGZ. Bijna 10 jaar geleden, toen ik ben opgenomen, was het al redelijk schrijnend. Verhalen van medebewoners gehoord die letterlijk familie zijn verloren omdat die niet op tijd hulp kregen of hulp werden geweigerd. Ik kon daar ineens van de een op de andere dag naar huis, want ik was "goed genoeg" en ze hadden de kamer nodig. Ik wist vantevoren van niks en mn ouders ook niet. Ook de begeleiding (die trouwens écht super was) was verbaasd. En met psychische klachten moeten wachten op behandeling kan echt zwaar zijn. Alsof je een pijnlijke rotte kies moet laten trekken maar je kan pas over een paar maanden terecht. Psychische wonden kunnen óók gaan etteren. En áls je dan terecht kan, is het nog maar de vraag wat voor psycholoog je krijgt en of de klik er is. Psychologen zijn echt hit or miss. Als het er niet is, gaat het ook erg weinig uithalen. En er zijn zó veel hulpbehoevende mensen. En dan heb ik het nog niet over de mensen die je niet kunnen of willen begrijpen. Mocht iemand hier gewoon willen praten of ventileren, stuur me een berichtje, alsjeblieft. Je bent geen last en je bent niet alleen. Ik ben geen psycholoog en kan waarschijnlijk niks doen om te helpen behalve een luisterend oor bieden.
Wat lief dat je dit aanbiedt!
Gewoon paying forward wat andere mensen voor mij hebben gedaan. Shout out naar Melissa Bernstein van Melissa & Doug.
Bij de transzorg is er een wachttijd van ongeveer vier jaar.
Ik zie een paar verklaringen waarom de instroom hoog is. Grootste is denk ik sociale media. Je staat altijd aan, je ziet altijd dat mensen rijker, mooier en gelukkiger zijn dan jij. Daarnaast zijn er grote maatschappelijke problemen die je voelt maar waar je niks aan kan doen, bijvoorbeeld het huizentekort, oorlog, het volle land of het klimaat. Dat geeft een gevoel van onmacht en wanhoop. En dan heb je ook nog eens prestatiedruk en veel mensen met gendertwijfels, en dan kan t lastig worden. Overigens waren de wachtlijsten 15 jaar geleden ook al zo 3 tot 6 maanden.
Om toch wel even een flinke toevoeging te geven: De meeste mensen bij het GGZ zitten er niet omdat ze niet gelukkig zijn, maar omdat ze een onderliggende psychisch stoornis danwel ziekte hebben. Dit kan van ADHD tot aan ernstig schizofreen of iemand die een gevaar voor zichzelf is. Overigens valt verslaving hier ook onder. Sterker nog, de situaties die jij beschrijft zijn vaak onderdeel van de huisarts en de praktijk ondersteuner en komen niet eens bij het GGZ ;) De wachtrijen zijn onder andere zo lang omdat een intake/diagnose al vaak een aantal maanden overheen gaat en veel patiënten blijven jaren onder behandeling of misschien wel tientallen jaren. Je bent niet zomaar uitbehandeld dus ook dit is vooral een capaciteit probleem, niet zo zeer dat het nu ineens anders is als 10 jaar terug. Overigens was dit trouwens 10 jaar terug helaas ook al...
Persoonlijk denk ik dat werkdruk ook hoog in het lijstje staat. Bedrijven proberen (moeten? ) de kostprijs drukken door meer werk te klaren met minder mensen. Er is bij bedrijven ook meer werk doordat alles in te puntjes geregeld moet zijn door bijv strengere wetgeving, traceerbaarheid, veiligheid. Wat natuurlijk niet slecht is. Maar heeft wel consequenties
Ik denk dat het vaker niet zichtbaar is bij mensen dan dat het wel zo is. Mentale gezondheid zit aan de binnenkant. Je merkt het niet zo snel als iemand hulp nodig heeft ;) Zelf zo'n 8-9 jaar terug via de huisarts bij het GGZ terecht gekomen. De wachtrij was toen 4 maanden. Ik denk dat het niet heel veel veranderd is, maar helaas zijn er gewoon te weinig psychologen. Overigens denk ik dat er in de opleiding/kennis/training ook wel een hoop verbeterd kan worden, gezien het nu nog een redelijk log zakelijk systeem is. Maar goed, in elke sector zitten verbeterpunten.
Ik heb donderdag een afspraak bij de huisarts om een verwijzing aan te vragen voor EMDR. Zal mij benieuwen hoe lang dat zal gaan duren :')
Heb denk ik nog best mazzel gehad. November 2023 op de wachtlijst bij de psycholoog. Werd die zelfde maand nog gebeld om een afspraak in te plannen, die werd gepland op 25 maart. Werdt half januari gebeld dat er al plek was en sinds dien bezig geweest. Afgelopen week mijn traject afgerond.
Tip, probeer wat bij de gemeente. Die hebben vaak zelf ook ggz psychologen in dienst die voor het sociale team werken. Mij wijzen ze ook overal af omdat hun wachttijden te lang zijn of mijn probleem te complex. Je zorgverzekering kan je ook laten bemiddelen, al hebben alle opties waar zij mee aankwamen mij vanwege hun wachtlijst geweigerd.. Ik heb het idee dat dit weigeren een nieuwe tactiek is om hun wachtrijen “kort” te doen lijken. Ik heb in het verleden ook gewoon 6 maanden moeten wachten en nu weigeren ze omdat hun wachtrij AL 3 maanden is. Schijnende zaak dit, je moet bij zo’n organisatie je meest kwetsbare verhalen en jezelf “bloot” geven. Daar is vertrouwen voor nodig, en als je dan al op voorhand zo word behandeld lijkt me dat geen goed begin.
Vergeet overigens ook het briljante plan niet om een eigen bijdrage te gaan vragen in de jeugdzorg. Armoede is een van de grote bijdragers aan psychische problematiek bij jongeren. Drie keer raden hoe dat gaat uitpakken. En we hebben het al eens eerder geprobeerd en dat is toen teruggedraaid omdat het teveel bureaucratische rompslomp gaf en dat kostte meer geld dan het opleverde.
Dit artikel sluit mooi aan bij deze discussie: https://3voor12.vpro.nl/artikelen/overzicht/2022/oktober/Joost-Klein-Fryslan-interview.html#:~:text='Elk%20jaar%20heb%20ik%20wel,een%20burnout%20zit%2C%20al%20jaren.
Ik ben trans en omdat dat zo'n specifieke doelgroep is kan je nog niet eens overal terecht. Ik heb 3 jaar en 1 maand op de wachtlijst gestaan terwijl ik ook depressief en suididaal was, maar omdat ik nooit voor de hulpverlening een zichtbare poging, met ziekenhuis opname, heb gedaan moest ik wachten. Op een gegeven moment was ik bijna dagelijks bezig hoe ik het leven kon stoppen, maar zelfs dat was niet genoeg. Toen ik eenmaal hulp en een diagnose kreeg ging het heel snel goed. Nu kan ik zeggen dat ik gelukkig ben.
[удалено]
Dat mensen dit upvoten joh.. Nog eem trigger warning: Het is hip om jezelf zielig te vinden
Het is blijkbaar ook hip om geen empathie te hebben.
Zat empathie. Niet voor idiote ideen.
Door welk gedeelte van mijn comment heb jij geconstateerd dat ik mijzelf zielig zou vinden?
Niet jij, mensen in deze draad in het algemeen.
Ik heb vorige week mijn eerste GGZ sessie gehad na 10 maanden wachten. Te veel vraag en te weinig personeel door alle bezuinigingen in de zorg.
Tja we hebben er voor gewaarschuwd. Toch idioten die VVD gestemd afgelopen decennia.
12 maanden hierzo. Ondertussen al 2 keer moeten stoppen met afstuderen omdat mijn energie gewoon op is
Verder gaat dan natuurlijk het vraagstuk spelen, moet iedereen naar de psycholoog gaan. Aan de ene kant denk ik dat heel veel mensen (wellicht iedereen) tegen dingen aan loopt waarbij een psycholoog kan helpen. Als dat je kan helpen een beter en gezonder persoon te worden is het goed om te gaan. Tegelijkertijd worden de wachtrijen steeds langer en kan je de vraag stellen of het terecht is dat personen met ernstigere problemen wellicht lang moeten wachten hierdoor.
Ik heb inmiddels sarcastisch de 'verjaardag' van mijn ADHD-diagnose wachtrij gevierd. Mentaal gaat het steeds verder de afgrond in en ik ben bang dat ik mijn baan ga verliezen doordat ik mentaal zo slecht ga (of deze angst reëel is, geen idee). Alles wat ik weet is dat de wachtijd 'minimum een jaar' is en ik zonder diagnose ergens enige handvaten kan krijgen. Andere therapeuten zijn geen optie want die vallen niet onder mijn verzekering of kijken alleen naar kinderen. Fantastisch dit
ik ben nu al 3 jaar bezig met op wachtrijen staan en dan na de intake doorgestuurt te worden. huidige wachtlijst is de verwachting December als ik geluk heb, ik sta er al op sinds January.
Ik sta al 2 jaar "een jaar" op de wachtlijst voor een psycholoog dus ja...
Ik gun iedereen een behandeling, maar omdat mensen tegenwoordig voor alles naar de GGZ rennen is er te weinig capaciteit voor mensen met oprecht een psychische stoornis zoals ik.
Wat geeft je de indruk dat iedereen zomaar voor alles naar de ggz rent? En wie zegt dat psychologen zelf niet ook mensen weigeren? Als behandelaar heb ik de indruk dat de problematiek die we zien ernstiger wordt, praktijkondersteuners vangen de lichtere problematiek adequater op en er wordt niet meer doorverwezen zonder dat een diagnose te stellen is.
[удалено]
AD(H)D kan je leven goed verpesten. Wie ben jij om te zeggen dat dat niet ernstig is. Nee het is minder acuut dan iemand die suïcidaal is, maar dat zijn sowieso al 2 verschillende trajecten. edit: ervanuitgaande dat de huisarts een goede inschatting/doorverwijzing kan maken en niet iedereen die vraagt om een psycholoog lukraak doorstuurt omdat ze zich een paar dagen niet kunnen concentreren en verder geen enkel symptoom ervaart/heeft.
[удалено]
Ik vraag me inderdaad ook af hoe zo iemand bij de GGZ terechtkomt, want bij de huisarts wordt (als het goed is) duidelijk de vraag gesteld of je er in het dagelijks leven ook echt last van hebt. Als je dat met 'nee' beantwoordt word je als het goed is niet doorgestuurd. Uiteindelijk ligt die filter bij de huisarts, maar zowel de persoon zelf als de huisarts zou inderdaad wel iets kritischer mogen zijn. En ik reageerde wat fel omdat veel mensen AD(H)D (en autisme) niet zien als een ernstig iets, terwijl het dat wel kan zijn, en vaak ook nog kan leiden tot (zware) depressie. Als je op dat laatste uitkomt dan kost het veel meer mankracht/tijd voor een behandeling dan wanneer er een tijdige diagnose is en de juiste hulp vroeg gegeven kan worden.
Die mensen zijn er, en het is als psycholoog ook je taak om mensen in het geval van afwezigheid van een diagnose terug te verwijzen naar de huisarts. Tegelijkertijd merk ik dat ik over een periode van 10 jaar steeds minder vaak mensen terugverwijs naar de huisarts omdat de klachten eerder te ernstig dan te licht zijn. Dat is natuurlijk anekdotisch met een relatief kleine N maar mijn indruk is dat deze groep minder snel door de huisarts door worden verwezen.
Klopt, mensen worden niet meer opgevangen door de omgeving met klachten maar doorverwezen naar iemand die 'er voor gestudeerd heeft'.
Er is een grens aan wat de omgeving kan doen. Ik heb een fantastische vriendenkring, iedereen steunt elkaar wanneer het nodig is, zowel praktisch als met een luisterend oor en advies. Maar de dingen waarmee mensen bij de GGZ terecht gekomen zijn waren o.a.: - een zeer ernstige anorexia terugval - ze heeft het godzijdank overleefd, maar had zo’n ondergewicht dat ze een hartstilstand kreeg op de dag dat ze opgenomen werd voor behandeling van de eetstoornis. (Een opname waar ze ook lang op gewacht heeft en waarin ze die cruciale laatste paar kilo is verloren) - trauma en rouwverwerking na de moord op een vriendin - relatietherapie (dat wordt overigens niet vergoed en zijn ook minder wachtlijsten voor) voor zo goed mogelijk scheiden in een gezin met twee kleine kinderen waarbij één van de ouders een degeneratieve spierziekte heeft Natuurlijk waren we er als vrienden ook nog steeds voor deze mensen, maar er zijn dingen waarbij professionele hulp een andere rol vervult dan de omgeving kan doen en ook wel echt belangrijk is - levensreddend in het anorexia geval. Zelf heb ik een paar keer een psycholoog gesproken - privé geregeld wegens ik kon het me veroorloven en het was een acute situatie - over hoe om te gaan met mijn broer die duidelijk in een psychose zat en zijn hele leven aan het platbranden was, maar zelf niet vond dat hij een probleem had. Dat heb ik uiteraard ook veel met vrienden en onze ouders besproken, maar ik wilde ook professioneel advies over hoe met hem om te gaan en over of er op de een of andere manier toch hulp voor hem te regelen was al wilde hij dat zelf niet.
Het behandelen van klachten die iedereen wel eens ervaart en van voorbijgaande aard zijn, terwijl je achteraan aansluit met een manie/psychose. Ik zal maar niet beginnen over een opname, want dat kun je al helemaal vergeten.
Het is ontzettend verdrietig dat mensen met ernstige klachten het langst wachten en dat vind ik onverdedigbaar. Dat neemt niet weg dat iemand met een lichte depressie de wachttijd inpikt van degene met een dergelijk ernstige klacht; de ggz is grofweg opgedeeld in twee delen waar minder ernstige klachten kortdurend behandeld worden door behandelaren die niet ook direct expertise hebben met bijvoorbeeld psychoses.
Recent ging het over dat ze een gratis startgesprek willen gaan invoeren. Blijkbaar zijn er veel mensen in de ggz molen die er niks aan hebben of niet beter van worden (denk aan mensen met schulden, die moeten bv in een schuldhulpverleningstraject). Dus een schifting zou goed zijn. Dan kan iedereen de hulp krijgen die hij/zij nodig heeft.
Gebeurt dit niet al? Toen ik me zo'n 10 jaar geleden aangemeld heb bij een GGZ-instelling (na een verwijzing van de huisarts) kreeg ik binnen een week bericht over een eerste intake met als doel om te kijken of zij mij zouden kunnen helpen en ik op de juiste plek zat. Dit gesprek had ik ruim een maand na mijn aanmelding. Na dit gesprek kwam ik pas echt op de wachtlijst te staan. Ik vond dit destijds een hele logische aanpak en ging er eigenlijk vanuit dat dit heel gebruikelijk was. Na een half jaar op de wachtlijst had ik nogmaals een afspraak, dit keer met als doel het bepalen welk diagnosetraject ze gingen opstarten. Na nogmaals drie maanden op de wachtlijst volgde het diagnosetraject. Daarna was het nog 1,5 maand wachten op de eerste intake met een behandelaar. Dus bij mij zat er ongeveer een jaar tussen eerste aanmelding en het eerste gesprek met een behandelaar. Uiteindelijk nog een keer moeten wachten om te wisselen van behandelaar, want ik had geen klik met de eerste en haar aanpak paste niet bij mij (achteraf bleek dat ze ook niet gespecialiseerd was in mijn specifieke diagnose, beetje bijzonder).
Er is toch al een intake gesprek, of bedoel je iets anders!?
Dat zou echt heel goed zijn ja.
hm. heb je een voorbeeld van iemand met klachten die gelijk naar de GGZ rennen ipv zelf stappen te ondernemen?
Ik vind het zo rot dat de huidige situatie zo is dat ik hier nu inmiddels ook zo over denk.... Ik denk oprecht dat iedereen baat zou hebben van therapie in meer of mindere mate. Alleen de toename in zorgvragers zorgt er wel ook voor dat mensen zoals jij (neem ik aan) en ik niet geholpen worden want te complex en dus niet rendabel (gadverdamme wat een naar woord in deze context) voor de gemiddelde praktijk en enorme wachttijden bij meer gespecialiseerde organisaties....
Ik krijg geen therapie meer, omdat de behandeling is 'afgerond'. Enkel nog gesprekken over medicatie en de dosis.
Een aanmelding bij de Gespecialiseerde GGZ kan alleen met een verwijzing van de huisarts. En de huisarts stuurt je vaak eerst naar de praktijkondersteuner (POH-GGZ) om te kijken of dat al voldoende is. Je wordt doorverwezen naar de Gespecialiseerde GGZ i.p.v. de Basis GGZ als er meerdere soorten psychische klachten tegelijk spelen of als de problematiek te heftig is. Dus het is echt niet zo dat iemand zomaar contact op kan nemen en zichzelf op de wachtlijst voor Gespecialiseerde GGZ kan zetten.
Heb je ooit gekeken op deze sub? Stikt hier van de mensen met mentale problemen, maar denk niet dat dat representatief is voor NL. Daarnaast een psycholoog kost een hoop geld en het is niet dat de mensen met mentale problemen vaak werken...
[удалено]
kost je wel eigen risico, en dat kan flink oplopen.
Dan ben je wel een flinke armoedzaaier, je weet hoeveel het eigen risico is per jaar?
ik geloof vanaf 385 euro per jaar, iemand die het momenteel al zwaar heeft (want geef toe, het leven is gewoon veel duurder geworden) kan zoiets echt niet zo 1,2,3 betalen.
Veel verzekeraars kan je het eigen risico gespreid betalen. Mijn ouders zijn arm en betalen hun eigen risico maandelijks verspreid als extra bijdrage voor hun verzekering (hun eigen risico gaat toch altijd wel op).
Na een paar afspraakjes bij de psycholoog ben je al over de€ 385, maar ons Wilders maakt er de helft van ;)
ze willen zoveel maar of dat ook echt gaat gebeuren? ben er niet zo optimistisch over.
Ja dat komt wel goed! Optimisme houden is belangrijk en daarnaast niet overal zon grote waarde aan hechten, maakt je leven een stukje makkelijker
jup
Als je een baan hebt, dan is dat best op te hoesten, maar als jij chronisch mentaal ziek bent, zit je vaak ook in een uitkering. En dan is het eigen risico voor sommigen wel te veel.
Niet alle mensen met mentale problemen zijn klassieke autisten, de meeste werken gewoon. “Normale” mensen kunnen ook trauma’s, angsten en depressies hebben.
Als je niet kunt wachten kun je altijd meteen terecht. Laat je buurvrouw maar 112 bellen. Dan word je echt meteen gehoord. Maar als je al maanden depressief bent is de waarschijnlijkheid dat je nog een paar weken kunt wachten best heel groot. Geestelijke gezondheidszorg begint bij de aanmelding en alle registers los trekken is niet voor iedere patient het beste. Verduidelijken en vertragen is op zich een prima eerste interventie.
-Te veel mensen die lichte hulp zoeken bij organisaties voor zware hulp. -Te veel mensen die hulp zoeken terwijl het niet nodig is. Deze beiden kosten ook veel tijd ivm intake en je zet niet zo snel weer iemand buiten. Er is zijn te veel regels en processen rond behandeling. Je bent een groot deel van je tijd kwijt aan papierwerk ipv mensen helpen. Betaald nog steeds vrij kut en voor enig salarisgroei moet je weer een meerjarige opleiding doen die ook weer vast hangt aan meer werkdruk en veel meer verantwoordelijkheid. Source: close family member in the sector.
Het mooie is nog als je werkzaam bent bij een bedrijf kunnen zij 100 euro betalen als je de ziektewet in gaat en kan je een week later terecht.
Wat ik opmerk is dat de nieuwe generatie die de werkvloer opkomt de heletijd bezig is met mental health. Dit wordt voor mijn gevoel getriggered door de Amerikanen en hun tv shows etc. Zelfs op Reddit heb je een mental health alarm knopje. De culturen lijken door elkaar heen te lopen. Even los van de enorme hoeveelheid mensen die een burnout hebben.
Aanstellers allemaaaaaaaaal
duidelijk geen verstand van mentale problemen.
Zo te lezen is hij anders ervaringsdeskundige /s
De jeugd van tegenwoordig kan niet tegen een (mentaal) stootje. Allemaal hebben ze wat en allemaal vinden ze zichzelf oh zo zielig.